ამდენს რომ ვბედავ...
ამდენს რომ ვბედავ... ჩემს ჩრდილზე მეტად ეს დუმილი სხვამ ვერ გაიგო... სილაღის ნაცვლად სევდისფერი თვალებიც ქრება... ბედნიერება,დარდის ქარმა სადღაც წაიღო... გაბრაზდი ცაო,შეართე ღრუბელთა ჯარი, გაწვიმდეს მინდა, ეს ცრემლები წვიმამ დაფაროს, აღელდი ცაო! შენც აღელდი როგორც მე... გინდა?! ვიდგები ასე გაუნძრევლად, მოგელი ქარით... მიშველე ღმერთო შემიწყალე ცოდვები წმინდავ! მე შენი მჯერა,ახლაც გესმის სიტყვები ჩემი. მიხსენი მე გთხოვ... ეს ცხოვრება არაფრად ღირდა, ვეღარ ვძლებ...ვერა! ამ ტკივილებს ვერაფერს ვშველი... აცივდა გარეთ, ჩემს სხეულშიც სიცივე ჩნდება, მივხურავ კარებს, მყუდროებას დავურღვევ ხალისს... ვუყურებ მერე, პალიტრაზე ფერი რომ კვდება, დაცლილი ცრემლად დავჯდები და მოვუსმენ სტრავინსკს... დავმშვიდდე უნდა, ეს ცახცახი შიშია ვითომ?! წავიდა ჰოდა... ჩემი ფიქრი აჩუქა ღამეს... ღამეც კი დუმდა, როცა ვკითხე სად იყო თვითონ... ელავდა,ქუხდა... ვუყვირე და არ გატყდა მაინც. ავტორი:ელისაბედი/bla.ell |
 |
 |
ტესტები
სხვა გვერდები
აქტიური მწერლები
აქტიური მწერლები
.:დღის აქტიური მკითხველი:.
ყველაზე მნიშვნელოვანი ცხოვრებაში არის?
ყველა გამოკ
.:შემოგვიერთდით FACEBOOK-ზე:.
