მე გარდამომხსნეს, ძვირფასო, ჯვრიდან,
ნუ გეგონებით ნურავის ღმერთი,
ღირსსახსოვარი დიდ გოლგოთიდან,
მე ის ყაჩაღი თუ ვარ ერთერთი.

არ დასცდენია ჩემ პირს ვედრება,
არც სინანული, დღემდე არასდროს,
სანამ თიხნარის ქვიშრობ სედებმა,
ჩემი სიმუნჯე ქვიშით აღავსო.

ესმოდა ჩემს ყურს ვედრება რწმენის,
ჯვარზე მიბმულის აპყრობა ხელთა,
თვალმა დალანდა სიმწიფე მტევნის
და გულმა უთხრა: იქნები ჩემთან.

ჩამომივარდა მე უძლურს თავი,
და კი არ მოვკვდი, იჭვით დავიწვი,
მჭამდა სინდისი, ცხადად, აქავე,
რომ არ მივიღე მე ის ლავიწი.

ჩემს მახინჯ სხეულს რომ გარდაქმნიდა,
ხელებს ახსნიდა მძიმე ბორკილებს,
მივხვდი.. ახლახან ის ვინც მე მქმნიდა,
გავუშვი და სხვას დავემორჩილე.

არვის გეგონოთ მე მივხვდი სწრაფად,
რა ჩავიდინე.. ან რა წუმპეში,
შევცურ-შევტოპე ღრმად და იაფად
და ეს გამიხდა დიდ ხანს ნუგეშად.

არას ვზრუნევდი შენთვის, მაღალო,
და მზის წიაღში მშვიდად ვიშვებდი,
ვერვინ მიაგნო ღვთიურ ავალონს
შენ ჩემთან რაღად გამოგიშვებდნენ?!

ლავიწნაკლული გონჯი სხეული,
იდრიკებოდა წელში, კვდებოდა,
ჯვარს მილურსმული მისი სხეული,
გაყოლას სთხოვდა, ელანდებოდა.

გაგიჟებამდე მისულ მონანულ,
როცა უძღებ შვილს ნეკნი აჩუქა,
ვეღარ გაუძლო ამ დიდ სიხარულს,
და ნაადრევად ეცა საჩუქარს..

ათასწლეული გაცვდა რამდენი,
ალბათ მას მერე..აკი ვბერდები,
გეხმიანები ეს მერამდენედ,
და ბნელს მუნჯივით შევაჩერდები..

მე ჯერ არ ვიცი, შენ თუ ჩამოხვალ,
არ ვიცი გული კვლავ თუ მოგიწევს,
და მერე რა, მზევ, თუ ვერ ამოხვალ,
მსხვერპლის შეწირვა მაინც მომიწევს..

გზაჯვარედინის გინდოდა ძებნა,
რა ვუყოთ, ჩემსკენ ვიწრო გზა მოდის,
და არა უშავს, გზა თუ დაგებნა,
შენი გულისთვის გავუძლებ ლოდინს.

ეს არის ჩემი ბოლო ვედრებაც,
და ალბათ ბოლო სამადლობელიც,
ერთად სახოტბო ბევრი გვექნება,
სანადიმოც და საგალობელიც..

მაგრამ თუ შენ სხვა ბილიკს გაჰყვები,
დაე იმავე ღმერთმა დაგლოცოს,
ბედი ამ ზღაპარს თუ არ დაგვყვედრის,
მინდა წასვლის წინ შუბლზე გაკოცო.