მე დაგიტოვეთ ქონება ჩემი,
ამისთვის დაღვარეთ ამდენი ცრემლი,
ეჰ, მაინც ამისთვით გაჰყვირით დღისით
და მოთქვამთ: „როგორ გვიყვარდა იგი“.

მე ჩემ სამშობლოს ვუტოვებ ჩემს გულს,
და მარად ღმერთან ვაგზავნი ჩემ სულს.
ჩემო შვილებო! მე თქვენზე ვტირი,
რომ არ ხათ გულით სამშობლოს შვილნი...

ჩემო მეუღლევ! მე შენ მიყვარდი!
ახლა რომ ალპობ ჩემ სხეულს ცრემლით,
ეჰ, ცოტა ადრე გეფიქრა ჩემზე.
სანამ მე სიძვით გამცვლიდი სხვაზე.

ჩემო მშობლებო! მე თქვენ მიყვარდით,
ახლა რომ უმზერთ ჩემ კუბოს გულით,
რომ დაგიტოვებთ ჯამაგირს კუჭის.
ჩემო მშობლებო! თვენ ჩემ სულს ყიდით!

აჰა, გამოჩნენ ხალხნი ერთგულნიც,
მათაც მოუნდათ ცხოვრება მშვიდი.
აჰა, თვენც ჭამეთ ცოტ-ცოტა გულით.
მათაც ხომ უნდათ მაძღარი კუჭი.

ნეტა ვის მოგდით ცრემლები გულით.
ვის ენატრება ცხოვრება ჩემით.
თქვენი ცრემლებით ატყუებთ ერთურს,
გულში შენატრით ცხოვრებას ზურმუხტს.

აჰა, წაიღეთ ქონება ჩემი!
თქვენ მაინც არ გინდათ ჩემგან მეტი.
აჰა, წაიღეთ ცხოვრების ჭუჭყი!
მაინც არ გინდათ ცხოვრება ჩემით...