გადის დღეები უღიმღამოდ, ერთფეროვნულად...
ვხვდები ცოტაც და ეს ცხოვრება ჭკუიდან შემშლის,
დავემსგავსები გამოფიტულ არარაობას...
დღეს ყველაფერი გაფერმკრთალდა, გარდაისახა...
უკვე ვხვდები, რომ ჩემეული არაფერი არ დარჩა ჩემში...
ის წმინდა სული, განსხვავებული წაბილწეს ყველამ...
ჩემში უეცრად ღრმად ჩამარხეს პატარა ბავშვი...
სპეტაკი სული გამომაცალეს უგრძნობმა ხალხმა...
ღმერთო კითხვა მაქვს ერთადერთი მე მხოლოდ შენთან...
გთხოვ, მიპასუხე... სად იყავი?
როცა საშველად შენ გიხმობდი რატომ არ მოდი?
გემუდარები უფალო... მიპასუხე გულწრფელად ახლა...
რატომ დამტოვე მგლებთა ხროვაში და გაქრი სადღაც....
რატომ დაუშვი ურჯულო ხალხს გავეთელე პატარა ბავშვი...
რატომ არ მოდი... არ მიხსენი როცა მიჭირდა...
როცა სულ ყველამ წაქცეულზე ფეხი იწმინდა...
სად იყავი უფალო მაშინ,
როცა ჯერ კიდევ მომაკვდავ ბავშვს სიცოცხლე მსურდა?
ნუთუ ეს არის სამართალი რომლისაც მწამდა?
ნუთუ ამ ქვეყნად აღარაფერი არ დარჩა წმინდა?
სად ხარ უფალო? კვლავ გიხმობ ჩემთან...
ნუთუ სამუდამოდ მიმატოვე და დავრჩი კენტად...?