წვიმიან გზებზე დავდივარ, ვფიქრობ,
სიყვარულისთვის ოცნებას გითმობ.

ახლა ქარია შემოდგომის, სდუმან ჩიტები,
შენ ჩემთვის კარგო სანატრელი მუდამ იქნები.

ვდგავარ და ვუმზერ ჩვენს მოგონებებს, კვლავ სინანულით,
არ ვიცი, როგორ დავიბრუნო ის სიყვარული.

იმედს ვიტოვებ, კიდევ მოხვალ,კიდევ გამათბობ
და სიძულვილსაც ზუსტად ისე, წამში გააქრობ.

ახლა ეს ქარი შენებურ გრძნობას ისევ მახსენებს,
ხოლო ეს წვიმა ჩვენც მოგონებებს კიდევ ასველებს.

ეს სიყვარული ისევ ისეთ დასაწყისს ითხოვს,
მაგრამ რა ვქნა რომ ეს მტკიცე გული ისევ შენ გითხოვს.

წვიმიან გზებზე დავდივარ, ვფიქრობ,
ჩემი ცხოვრების ყოველ წამს გითმობ !

მ.გაზდელიანი