იდგა სადღაც იქ, რომ დაესვა დიდი წერტილი
იმ დასასრულის დასაწყისი როცა დამთავრდა,
სითბო მზის სხივთა კონებისგან გამოძერწილი,
რომ გაყვითლდა და მერე უცებ შემოზამთარდა.

სადღაც იქ ვიყავ შენთან ახლოს რომ არ მიწამე,
და ცრემლის ჯანღმა გადაჰბურა ბინდით სათქმელი,
ჰო სადღაც იქით რუდუნებით თვლიდნენ იმ წამებს,
როცა სამოთხის მიიხურა ღმერთმა სარკმელი.

ვეღარ ახდება ცივი ღამე მკვდარი ყორნისთვის,
დამშრალი ზღვისთვის სულ ერთია აწ მზე სად ჩავა,
ათასწლეულთა სიმძიმილში, ნავი ორისთვის,
ყვითელ ქვიშაში ჩაიძირა, ჩაინანავა.

ბედნიერების სხივებს მოვფენ ახალ ბილიკებს,
ერთ მშვენიერ და მზიან დილას შენ რომ გაჰყვები,
თუ მზის მაგივრად ტალახი და ქვიშა მიგიღებს,,
უჩინრად ხიდად გავწვები და გავილაფები.

რადგანაც ჩემთვის ძვირფასია, ჰო, ის ტალახიც,
სვებედნიერი, ხალისით რომ გადააბიჯებ,
ოქროს წვიმაში ჩაინთქმება თბილის ქალაქი და
ჩემს ლექსებში გადაფურცლავს მაგ შენს ნაბიჯებს.

გავიაჩრდილე მონატრება ყოველწლიური და
მონატრება ენძელებში გადავიტანე,
ჩამზიანდება ფირუზ ზღვაში სახე ღვთიური,
და შეებმება, სატრფო შენი, ცეცხლში ტიტანებს.