მე ისევ ვაკვირდები შემოდგომის უკანასკნელ ჩამოვარდნილ ფოთოლს
და ალბათ ხვალ მოთოვს..
ვესალმები ლოთებს,
ჰო აქ ყველა ლოთობს
და ვუღებ ამ პეიზაჟს მხოლოდ ერთ ფოტოს..
ვერაფრით ვერ გავექეცი ბაბილონის გოდოლს
და უთხარი ხუჭუჭა გოგოს აღარ დამელოდოს..
სანამ ღმერთი გადაწვავს ამ სოდომს და გომორს,
მე ისევ ვაკვრიდები უკანასკნელ ფოთოლს..
აჯობებდა ამ ყველაფერს რამე რომ ემღერათ,
რამე რომ დაეხატათ ან თუნდაც რამე დაეწერათ..
ამასობაში ყვითელი ფოთლები იქცა სერად,
მე კი ნოემბერში ნოემბრიდან მოვალ ნოემბერად.
მე ისევ მარტო დამტოვეს, როგორც ტოვებენ მეფეს,
ვერ ამიტანეს, მიმატოვეს, თავი დამანებეს.
ქუჩაში ღამით ვსეირნობ, რომ თავზე დამათენდეს
და ამ სისულელის გამო მეძახიან მეოცნებეს.. ?!
მაცალე ოცნება,
ზეცაში სივრცეა,
მეც მინდა მომეცი
ცალი ფრთა მაინც,
ცრემლებიც ცივია,
ფოთოლცვენაა,
გარდაცვალებას გავს ნოემბერი..
მე უკვე შევეჩვიე იმედგაცრუებებს
და ვიცი, რომ ქალების ფიცი ორ დღესაც ვერ ძლებს,
აღარ ველოდები შედეგს,
არც შემდეგს
და მსურს ეს ბნელი ხალხი მალე გადაშენდეს..
ვეღარ ვიტან უკვე ამ ფანატიკოსებს
და ნერვებს მიშლიან ეს დორბლიანი ლიბერალები..
ნუ მახარბებ შენი მაინც არასდროს არ შემშურდება,
შენ კი ნუ მაცოდებ თავს არ შემებრალები.
მე ისევ აქ ვარ საქართველოში და ვწერ პროექტს,
რომელსაც მე დავარქმევ გრანდიოზულ გაქცევას..
მაქვს უამრავი ვერსია,
მაგრამ თუ არც ერთი არ გაჭრის,
მაშინ მე კიდევ დავხაზავ სხვა სქემას..
მაშინ მე დამჭირდება მფრინავი თეფში,
სცენიდან გავიპარები, თქვენ კი კულისებში დარჩებით,
მე უკვე ვიქნები ომუნის მთებში,
კომუნისტები დარჩებიან კომუნისტებში..
მაცალე ოცნება,
ზეცაში სივრცეა,
მეც მინდა მომეცი
ცალი ფრთა მაინც,
ცრემლებიც ცივია,
ფოთოლცვენაა,
გარდაცვალებას გავს ნოემბერი..
ისევ გარეუბნის ტრასა და შენობები ჯარი..
ისევ წვიმა, თოვლი და მოხეტიალე ქარი.
ისევ ის ქალი ქოლგით ხელში ტროტუარზე მდგარი,
რკინაბეტონის ჯუნგლებთან ცალმხრივი საუბარი..
მე ისევ გავიჯახუნე ეს რკინის მძიმე კარი,
ვერაფრით დავიმსახურე აქ ბედი მომღიმარი..
არ ვიცი ეხლა გაცოცხლდი თუ თავი მოიკალე,
მაგრამ „ჯერ არასდროს არ ყოფილა მთვარე ასე წყნარი“..
ჯერ არასდროს არ მინახავს მსგავსი სილამაზე,
წითელი შემოღამებაა შემოდგომის ცაზე..
ღმერთო რა ნეტარებაა ვერ მოვდივარ აზრზე,
ჯერ არასდროს არ ვყოფილვარ ასე სავსე..
და მაინც რა სევდიანად წყდება ფოთლები ტოტებს,
გარდაცვალებას გავს ნოემბერი, მაგრამ არ მაშფოთებს,
ვეღარ მაშინებს ქარის ხმა დაე განუწყვეტლივ ქროდეს..
მე ისევ მაქვს ძალა გაზაფხულის იმედი მქონდეს..