მორჩა, შევეშვი უშენობას, ნუღარ მავიწყებ,
რომ წახვედი და აწი უკვე არსად აღარ ხარ,
დღეს არა, ხვალე, კვლავ შენზე ფიქრს როცა დავიწყებ,
მოეჩვენება ჩემს ანგელოზს უკვე გადახრად.

ო, მერამდენედ მიგატოვე, იცი ფიქრებში?!
თანაც უსიტყვოდ, უღიმილოდ, ისე, აგდებით,
განმეორდები ნაახალწლევს ვიცი ფიფქებში
სხვის ოცნებებში ნამღერი და გადანაგდები..

მე არ მივყვები ამ ცხოვრებას, უკვე დავნებდი,
რა ვუყოთ მერმე, მარტოობა ჩემთან ჩამოდგა,
და ის სანთლები, დანო ჩემნო თქვენ რომ ანთებდით,
შეუწყნარებელ სულთან ერთად ბნელში დაობდა.

დავსევდიანდი უცნაურად მშობელ ღმერთივით,
მხოლოდ ქარია უთაურად ცელქი, თავნება,
მფერფლავს გრძნობები, შიგნიდან ჭამს სხეულს კეთრივით
და დილის ცვარი მლოცველივით შუბლზე მადნება.

არ აქვს რიონი, არც სიონი ჩემს ბებერ ქალაქს,
რომ ილოთო ან ღირსეულად დაიხრჩო თავი,
ერთი მდინარე ჩამოუდის უდაბურ ალაგს,
ისიც თურქული, ჭუჭყიანი, ნახევრად მკვდარი.

ნახევრად ლოცვით ჩავუარე მძინარე ქუჩებს,
მთელი საღამო სუნი მცემდა ცოფიან ძაღლის,
ივლის ივლის და იმ დორბლიან დაღოჯილ ტუჩებს,
მაინც და მაინც ზედ მომადებს ეგ მამაძაღლი.

ვგდივად და ვლექსავ უმიზნობას ისე დაღლილი,
ჩემი მენჯები ფეხის გლოვას ვგონებ გადაჰყვა,
შე დალოცვილო, ვიღაცა ხარ ნერვზე აშლილი,
არ მოგეწონა? გაატარე.. ზედ არ გადამყვა?!