ახლა ღამეა და შორს ხარ,
ახლა ფიქრებს გიშლის ქარი,
თურმე ადრე იყო მოსვლა,
ჯერ არ შობილიყო ქალი..

დედის დაგფენია ღიმი,
როცა ჯერ თვითონ ხარ ბავშვი
და ის ერთადერთი სიმიც,
ვეღარ აგაწყვიტე მაშინ.

თვალი დალბებოდა ცრემლით,
ლამაზის ვერ ვიტან გლოვას,
რომ დღეს გაძრცვნილია ბევრი,
ზოგის თავში ფიქრად მოვა..

ვერვინ ვერ გაუგებს გედებს,
რატომ დასტირიან საქმროს,
ან ტყით გადასერილ სედებს,
ყოფნა რატომ უნდათ მარტო..

ვეღარ გავიგონებ სიცილს,
ქარი არ მომიტანს სურნელს
ამ ომში მომკლავენ, ვიცი..
მერე ზედ დამაყრი კუნელს.

იით მომიქარგავ საფლავს,
ვარდით დამიფარავ ტუჩებს,
იცი, როგორ მინდა ახლა,
ამ ბნელ მოჰყვებოდე ქუჩებს..

ღიმით მოჰყვებოდე ჩემკენ,
ცოტა შემცივნული ქარში,
ლამის უნახავი ერთ თვეს,
მაგრად მოგეხვიო კარში..

ვიცი, აწი აღარ მოხვალ,
ან თუ მოხვალ, უკვე სხვისი,
ზაფხულს შემოდგომა მოჰყვა,
სითბოს რაც მოყვება, იცი..

როგორ მენატრები მაინც,
თუმცა არ ვნანობ და ვწუხვარ,
ჩემი სახელია, აინც..
როგორც მეტსახელად გულქვა.