მე პოეტობა არ შემძლებია,
ვერას ავყევი რითმების ბოგინს.
თავში ბგერევბი ვერას დარბიან
და თავის მოკლვა კვლავ მდომებია.

უცებ ფიქრები უკან წამიღებს,
წლები მახსენებს დროების მგოსნებს:
ტერენტის, ვაჟას, აკაკის, რუსთველს
და მეც ვნებდები ამ მარად ღმერთებს.

აქ ჩემი ბრალი არა ყოფილა,
ღმერთებს ნდომებია თურმე ასე.
და ჩემს შობამდე გაუჩენია:
გალაკტიონი, ვალერი, დანტე.

სულ ყველაფერი მათი ბრალია,
რომ ვარ ახლა სიგიჟის პოეტი
და ყველაფერზე მე დამცინიან...
მე ვარ ახლა სიჩუმის გოეტი.