წლები გავიდა, ჩვენ კი ისევ იქ და ისეთად
დავრჩით სახეზე შეყინული ცრემლის ამარა,
ვერა დააკლო დღეღამის ცვლამ ამ „ერთად ყოფნას“
თუმცა კი „ერთნი“ ღრმა თეზისად შეაკვდა გრძნობას.
იყო სამოთხე , სოდომი და მერე გოლგოთა,
და ჯვარი თითოს შეგვრჩა ყელზე აწ და მარადის,
და თუ ფუნჯები იქნებოდა ეს „ნაბიჯები“
მაშინ შედევრი გვიწერია სხვადასხვა ფერად.
ახლა კი ვსხედვართ ცალკ-ცალკე და სულით ერთნი,
მე აქ და შენ კი ალბათ სადმე შეუცნობ ფერად.
მე ვამბობ, ალბათ მეასედ „ხვალ“ ,აღარ ვიფიქრებ,
შენ თავს ხრი ისე ,რომ მარწმუნებ, - "ხვალ არ იქნება".