წუხელ წიგნები გადმოვყარე (ყველგან გეძებდი),
ვკითხულობდი და ვხვდებოდი რომ არსად ეწერე.
ჩვენს ძველ სურათებს ვუყურებ და ვეღარ ვეხები
- რა მარტივი ვარ... არადა შენ როგორ გეძნელე.

შემოდგომაა... მიიწურა თითქმის სეზონი
კალენდრის ენით ნოემბერი - რიცხვი თვრამეტი
ამ დროს შარშანაც ვიდექი და ჩუმად გელოდი,
ამ დროს შარშანაც დამტოვე და ჩემგან წახვედი.

დამტოვე როგორც მზის მწველ გულზე ციცქნა ყვავილი,
არც კი ეცადე დაგეჭირა გრძნობის სადავე.
ჩემი წიგნიდან მოხეული ის ხარ ნაწილი,
სადაც უნიჭომ შენი სახე ვერც კი დავხატე.

შემოდგომაა... (ჩემთან უკვე დადგა ზამთარი),
მორცხვი ბავშვივით გავწითლდი და ფიქრი მაღონებს.
კვლავ გამახსენდა ის მომენტი შენც რომ აქ მყავდი
და გამახსენდა პირველად რომ მორცხვად გაკოცე.

სამჯერ წახვედი... სამივე გზას მოჰყავდი ჩემსკენ
დაბრუნება კი არასოდეს იყო გვიანი.
იცი? წაკითხულ ძველ წიგნებში შენ აღარ გეძებ,
უნდა ვიპოვო ჩემში მყოფი ადამიანი.

შემოდგომაა... ნოემბერი - რიცხვი თვრამეტი
დღე შაბათი და ტკივილები ასუსტებს ჰაერს.
მე შევიცვალე იმის შემდეგ რაც შენ წახვედი
და სიკვდილამდე თითო თითოდ მითვლიან წამებს.

გავა წლები და გაგახსენებ როგორ ვეწვალე,
რომ ყველა შენი ჩუმი გმინვა მატყვია სულზე.
'არ დამივიწყო' გევედრები ( როგორც კესანე ),
ძლიერი არ ვარ... მე უბრალოდ ტკივილებს ვუძლებ.