მე აღარ მათრობს სიხარულო, სურნელი შენი,
ამ განთიადზეც საწოლიდან მზის სითბო ამყვა,
რომ თურმე მხოლოდ ზღაპარია ეს ტრფობა ჩვენი,
და აი, ბნელი, საშიშარი, სამყაროვ, აქ ვარ!

შეუბორკია ფრთები ჩემი, მძიმე ბორკილებს,
და რაკი აიაზმა ღვთისა, უღვთოდ გავეცი,
ნახავთ, რა ხდება, როცა შვილი წაიფორთხილებს,
და ხელს დედისას ზე არ აჰყავს.. დიახ, დავეცი..

მოდით, შეკრიბეთ, დანო ჩემნო, სევდად ცრემლები,
სულში შობილი ბოროტება იქნებ დაახრჩოთ,
ნახეთ, ის ვარდი ედემისა, ანაცრემლები,
მდუმარე ქვიშათ სიმარტოვემ როგორ დააჭკნო...

გაფანტეთ სევდა.. უკვდავების დაშრიტეთ ქარი..
იქნებ ლახვარმა წმინდანისამ ჩემს გულს უწიოს,
მოდით, აღანთეთ სანთელნი და ატირეთ ქნარნი,
და მოიხილეთ სატანჯველთა ქვევრი უძირო..

დიახ, მე დავწერ გაგრძელებას ამბისას სისხლით,
რომ იმ დაემონს დაბნელება მზის რომ ეამა,
გადმოუვიდეს თვალებიდან უცოდველთ სისხლი,
და ტაბლა იგი საქორწინო გადექცეს არმად.

სადა ხართ ძმანო, გამითხარა ბედმა საფლავი,
მოდით, მოჯარდით ჯოჯოხეთთან, მოდით, დამმარხეთ,
ვატყვივარ მიწას, ვიხრწნები და არ მყავს დამფლავი,
მომხედეთ სანამ ბედისწერა მეც დაღს დამამჩნევს..

გარს შემორტყმიან ცოდვათ ქალაქს მკვდართა სულები,
სხვათა სიკვდილის სიკვდილი სურს ყველას იხილოს,
ამოუჭრიათ ყრმა ჩვილთათვის მტარვალთ გულები,
დე უსიცოცხლო ბავშვთა გვამთა, გძულდეთ, იყვირონ...

ეშვება ფრთები.. დაბორკილი შავი ტრაურით,
გლოვობს მებრძოლი მერამდენედ.. თავის დაცემას,
ჩაიქირქილებს მაჯლაჯუნა ბნელი აურით,
და განუმზადებს კარიბჭესთან კოცნით გაცემას...