გარეთ თოვს და ვუცქერ თოვლის ფანტელებს
სილამაზეს მაღლიდან რომ მოდის
ეს თოვლი ხომ მე ჩემ სატრფოს მახსენებს
მეღირსება ნეტავ ის მე როდის

და ეს თოვლი ხომ ცოტათიც მამშვიდებს
იმედს მაძლევს სასწაულის ღმერთის
ჩემი გული კვლავ რაღაცას მანიშნებს
იმედი მაქვს სასწაული მელის

ცივი სუსხი ამ ყველაფერს აკნინებს
ასევეა დარდი ჩემი გულის
მარტოობა მე ისევე მამძიმებს
დიდი ტანჯვა კვლავ ტანჯული სულის

მიაქროლებს ქარი ამ თეთრ ფანტელებს
თითქოს დაშლა შეუძლია თოვლის
ეს კიდევ მე საერთოდ ვერ მამხნევებს
და თვალიდან მე ცრემლები მომდის

იმედი მაქვს ღმერთი ლოცვას შეისმენს
დამიფარავს მე ამ წუთისსოფელს
მანამდე კი ჩემი სატრფო ვერ ისმენს
როგორ მიყვარს მე ცოდვილს და ოხერს