მე შენმა მონატრებამ, სული დამილია,
გული დამიწვა და ცხოვრება დამინგრია,
იმის იმედებმა, რომ ჩემთან იქნებოდი
და შემეძლებოდა დედა დამეძახა...
ნუთუ, ბევრს ვითხოვდი,
უფალს, რომ შევთხოვდი,
ჩემთან ყოფილიყავ და ერთად გვეცოვრა...
კიდევ არის შანსი დედის დაძახების?!
და ცხოვრების გზების ერთად გაგრძელების?!
მაგრამ, მიილია, შანსი იმცხოვრების,
რომლის ოცნებებმაც თავგზა ამიბნია...
იმისი ოცნებით რომ ჩემთან იქნებოდი
ეს ბავშვობის წლები, სულ მთლად დაილია,
რამდენ, დღეს და წუთებს, შენზე ფიქრს ვუთმობდი,
და ამაო გახლდა ჩემი ოცნებები...
ყველა ამას ამბობს "დედა წამალია"
მასზე ძვირფასი კი სულ არაფერია...
ნუთუ მართალია რასაც ხალხი ამბობს,
მე ხომ დედის სითბოს არსდროს განმიცდია,
მე ხომ არვიცოდი და არც დღეს არვიცი,
სიტყვა "დედი"-ს ფასი...
მ ე ა მ ა ს გ ა ნ ვ ი ც დ ი...
მაგრამ, ვერას ვიზავ,ფუჭი იმედებით,
გულს უფრო და უფრო, ვიმძიმებბ და მტკივა,
ღმერთმა არ მარგუნა დედის სიყვარული,
თუნდაც მხოლოდ მეთქვა ეს სიტყვები:
დ ე დ ა!!! :(

ამ ლექსის დაწერა მაიძულა იმან რომ ყველანაირად მინდოდა გადმომეცა თქვენთვის არა მარტო ჩემი განცდები უდედობის მიმართ არამედ იმ ბავშვებისაც რომელთაც დედის სითბო აკლიათ... ამ ლექსით ვეცადე გადმომეცა იმ ბავშვების ფიქრები, რომელთაც ენატრებათ დედა და ოცნებობენ მასთან ცხოვრებაზე...ეს ლექსი არის ბავშვებზე რომლებიც მონატრებულნი არიან დედას და სიტყვა "დედის" დაძახებას... და ბოლოს ყველანაირად ვეცადე ამ ლექსით გადმომეცა ის რასაც: ფიქრობენ, გრძნობენ, ოცნებობენ, დედის სითბო მოკლებული ბავშვები... და იმედი მაქვს მოგეწონებათ...(თქვენი აზრი დააფიქსირეთ კომენტარებში)