სუნთქვაც კი მიჭირს ჩემო დანიელ
ყელში იმდენი ცოდვა მაქვს გაჩრილი
წარსულმა აწმყოში ყველა დღე არია
ვდგავარ და ტკივილებს უხმოდღა გავყვირი.

გთხოვ მომიტევე ასე ცუდად ყოფნა
სულში ჩააღწია კვლავ შიშმა სიკვდილის
ჩემში ყველაფერი ისე ადრე მოკვდა
რომ ბრალი სხვის გარდა მხოლოდ მე მიმიძღვის.

შენს დაღლილ შავ თვალებს მე როგორ ვუწამლო
ჩემს თავს ვერაფრით ვერ ვშველი დანიელ
ვდგავარ და კვლავ თვალებს ვაცეცებ უაზროდ
უაზროდ მესამე მათარა დავლიე .

დასერილ მაჯიდან მდის სისხლის ჩანჩქერი
დრო თუა ფინალის ეშმაკმაც დალახვროს
რაც ვწერე , ახლა ვწერ ან მერე დავწერდი,
თვითონ დრომ ლექსებთან ერთადვე დამმარხოს.

ნუ დარდობ , არაფერს არ ვჩივი, დანიელ
განაჩენს ჩემსავე ხელითაც გამოვწერ
სიცხე მაქვს მაღალი, ვერაფრით დამიწევს
სხეულის ცახცახი ყველა ნერვს ამოკლებს .

ნუ დაღვრი ნურც ერთ ცრემლს როდესაც მოვკვდები
დამღალა ყველამ და ყოველმა დანიელ
და როგორც დაიწყო ისევე მორჩება
სიცოცხლე რომელსაც სიკვდილი წაიღებს .

არაფრად აღარ ღირს ეს ფუჭი სიტყვები,
იმდენი ფარსი მაქვს ღიმილშიც დანიელ
ვამბობ რომ ვერავინ ვერაფერს მიშველის
სიცოცხლე იმდენად უაზროდ გავლიე .

ვერავინ გაიგებს ამდენს რომ ვიბრძოდი,
რა მსურდა, რა მოხდა, რით დავიღალე,
გახსოვდეს , დანიელ, ჩემგან ეს იცოდე
დარდებით ნურც ერთ დღეს ნუ დაიღამებ.

და ჩემო დანიელ, აკეთე ის რაც გსურს,
მივდივარ, გშორდები და გტოვებ რადგანაც,
არ შერჩა მისხალი ძალაც კი ამ ჩემს გულს
და ვგრძნობ რომ ჩემთვისაც ბოლო დღე დამდგარა.
28.12
ანნა ზეიკიძე