გადაჰკრა დღეებს ზამთრის ნამქერმა,
და ჩემს ფიქრებში შემოფოთოლდი,
ცეცხლის წყდიადში შენმა სახელმა,
გამოანათა შველას რომ გთხოვდი.

გაფრინდნენ წლები, როგორც ივლისი,
და სად მივდივარ დღესაც არ ვიცი,
ვინ გაიღვიძებს, ახლა, ვინ იცის..
ზღაპრულ სიშორეს ვინ სად განიცდის..

არ სწყალობთ ბედი თოვლის დედოფლებს,
გაზაფხულამდე ჯერაც შორია,
და მზის მკლავებში გამდნარ ცვილის ფრთებს,
შეისისხლხორცებს ზღვის მელოდია..

ჰფრინავენ ქარში ნისლის სურები,
და მე არ ვიცი რა მეამება,
შენი სითბო და შენი სურნელი,
აი ორი რამ რაც ვერ სამდება..

გამოველ წუთით ღმერთის ორგული,
ღრმა სიცრუეში მინდა შევცურო,
ჭეშმარიტია "ვალარ მორგულის"
გვამო ცოცხალო, მართლაც ბედკრულო...

აღსდექი მზეო, ისევ აალდი,
რომ შენმა ცეცხლმა შთანთქას ქაოსი,
რომ სინათლისთვის ბნელეთს ვპარავდი,
რომ ნაპერწკალი ჩაქრა დაოსის.

ვაწყდები უფსკრულს იქით და აქეთ,
და აქ რა გინდა თუ შენც არ იცი,
ჩამომიარე ერთხელ და ვიშით,
ჰო მე აღარ ვსვამ.. წყალი დამისხი..

დაასხი ისე ზეცა კიოდეს,
და ზანზარებდეს ელდით დარბაზი,
დაასხი ისე კიდევ გშიოდეს,
ნათლისღება და უფლის ემბაზი.

ჰოი სიმწიფით ესდენ მშიერო,
თუკი მოხვედი, რაი გადარდებს,
სხეულით სუსტო, სულით ძლიერო,
მოდი და შენი სუნთქვა გადამდე..

გადავიღალე როგორც ავფრინდი,
მაგრამ დაშვებას მაინც არ ვჩქარობ,
სამყარო ნახავს როგორ ვაფრენდი,
და აღშფოთდება ალბათ საჩქაროდ..

მესმოდა გუშინ, როგორ კიოდი,
როცა უნებურ სულში ჩაგხედე,
ის მონატრება.. ჩვენ რომ გვტკიოდა,
ლურჯ ჰორიზონტზე უკვე გახედნეს!

არაა ქარი აქ საშიშარი,
არ უწყევლია არვის თავბედი,
არ მიძებნია არასდროს შარი,
მე ხომ გაგიშვით და თქვენც წახვედით.

ჩაიფერფლება ხრეშში მზის სხივი,
და ბაჯაღლოსფერ ნიშატს დატოვებს,
მე ახლა ისევ ქარებს მივტირი
რადგან ქალებმა.. უკვე დამტოვეს!