ჩუმად, უსმინე! ღამის წყვდიადი მიყვება ამბებს,
ამ სიმყუდროეს სიზმარშიც კი, პატარა გოგონა არღვევს,
თითქოს ამ შავ ზეცაში, კაშკაშა კოცონს ანთებს,
მე კი ვერ ვიტან, როცა მაწყვეტინებენ ღამეს,
სადაც წყვდიადი ჩემია და წარმოვადგენ რამეს!
აქ მზე არ არსებობს, წითელი მხოლოდ სისხლია,
რავქნათ ვეწყობით, ერთმანეთს მე და ეს ჩემი ღამე,
და დროა ისევ მოგითხროთ რამე,
მე მთვარეს ვბატონობ, მთვარე კი ბატონობს ღამეს,
წარმოიდგინე მზის სხივი, რომელიც სიბნელეს აფრქვევს,
ეს მე ვარ სატანა, სადაც მზეში ვარ ფანტელი,
რომანტიული საღამო სადაც, ბნელი ვარ სანთელი,
ბულბული რომელიც არ ვმღერი და მოვასწავებ ჯოჯოხეთს,
დახმარებას, შესთხოვდი ალბათ იმ შენს ღმერთს,
ღამით როდესაც ჩემთან ხარ, რჩევას მოგცემდით მხოლოდ ერთს,
მემსახურე და გაჩვენებ, როგორ გაჰკივის დროება,
შავ ცაზე პატარა კოცონი, ეს უბრალო ამაოება,
და დროა ამ კიბეს გავუყვე, რომელიც ქვესკნელში ჩადის,
სამწუხაროა რომ ღამეს თავის დრო მაინც, რომ გასდის,
ის გოგო კი ისევ ჩემს სიზმრებში იმედად დადის,
რადგან ყოველ საღამოს მზე ისევ ჩადის,
ჩუმად, უსმინე! ღამის წყვდიადი არაფერს ამბობს,
მე კი ყოველდილით ვუგზავნი ამბორს,
გოგონას რომელიც მიფრთხობდა ღამეს,
სადაც წყვდიადი ჩემია, მაგრამ უმისოდ არ წარმოვადგენ რამეს!