ვის არ უყვარს მზის ჩასვლა, სხივები რომ იდღაბნება ნაირფრად ცაზე. ამ დროს მზე ცდილობს წავიდეს, ლამაზად დამემშვიდობოს და თავის სევდას მიტოვებს ნარინჯისფრად. არ იცოდით? სევდისფერია ნარინჯისფერი. მზე ტირის, ტირის როდესაც ყვითელ, მოვარვარე ბურთთან იისფერი ქმნის კონტრასტს. ცრემლის ფერია იისფერი... ცრემლებით მიდის ჩემგან მზე და ისადგურებს სრული წყვდიადი. მაგრამ არა,შავი არ არის წყვდიადის ფერი. პატარა მოციმციმე ვარსკვლავია ის წყვდიადი, იმედივით რომ ბჟუტავს ცაზე, მაგრამ გათენებისას ქრება. არ მიყვარს მე ვარსკვლავები. მათ რომ ვუყურებ კიდევ ერთხელ ვხვდები: რაც წავიდა, აღარ დაბრუნდება. შორეულად ქცეული, ბოლომდე მიუწვდომლად დარჩება.
ლამაზია რომანტიკოსების იდეალად ქცეული ღამე. მშვენიერია ლამპიონებით განათებულ ქუჩაში სიარული. წვიმიან ასფალტზე ეფინებიან სინათლის ნაწილაკები, სევდიან ვალსს ცეკვავენ თითქოს. და მე არ მიყვარს ღამე, რადგან ესაა უკანასკნელი ცეკვა, ყველაფრის დასასრული.
ამბობენ, რომ ყველა დასასრულს აქვს დასაწყისი. იქნებ ეს წყვდიადის გრდემლით ნაჭედი ღამეც დასრულდეს, როდესაც მზე ამოვა. ყოველთვის მეგონა, რომ განთიადისას მზე წითლად იცინის. მაგრამ იცით? არასოდეს მინახავს. თქვენ თუ გინახავთ, იქნებ მითხრათ, რა ფერია მზე განთიადისას?
მე მხოლოდ მისი სევდა ვნახე, ნარინჯისფერი...
მე მხოლოდ მისი ცრემლი ვნახე, იისფერი, ყვითელთან რომ ქმნიდა კონტრატს...
მე მხოლოდ დაისი ვნახე, ვარსკვლავების წყვდიადი, ვალსის მელოდიაზე აცეკვებული დამპიონები...

მინდა განთიადიც ვნახო, ახლა თუ არა, ოდესმე მაინც. და იცით? მე მიანც მჯერა, რომ მაშინ, როდესაც მზე ამოვა, მე ვიხილავ ახლის დასაწყისს.
ჯერ ისევ ჩადის მზე. ისევ იდღაბნება მისი სხივები ნაირფრად. მხატვარი რომ ვიყო, ალბათ დაისს დავხატავდი. მოვიპარავდი, ციდან მოვწყვეტდი მზეს, ტილოზე გადმოვიტანდი, სევდისფერი საღებავებით. ეს იქნებოდა ყვითელ ბურთი, იისფერი ცრემლებით. ვარსკვლავებსაც მოვიპარავდი, ლამპიონებს... თავად ვიცეკვებდი ნელა ვალსის მელოდიაზე და ასე დაველოდებოდი ახალ მზეს, იმედის ფერს. წითლად რომ იცინის. იცით? იმედის ფერია წითელი.
ახლა სევდის მზე ჩადის. მალე ახალი მზე ამოვა, იმედისფერი...

და თქვენ გინახავთ მზის ამოსვლა? წითლად იცინის?
მითხარით, რა ფერია მზე განთიადისას...