შენზე მთვარეს ბევრს ვუყვები
ვახარხარებ, ვაცინებ,
მერე სადღაც განთიადზე
ხელის ქნევით ვაცილებ....

მზე ამოვა, თვალს ჩამიკრავს
მიჭყუტუნებს მათბობს,
ჩრდილში სხივით შენა გხატავს,
მახალისებს მართობს..

ვარსკვლავებს რომ გავეხუმრე,
მაბრაზებსთქო კიდე,
გაიღიმეს ჩვენ ჩამოვალთ,
მოგვიყუდე კიბე..

ცისარტელაც კეკლუცობდა,
თანაც იყო მშვიდი,
მისთვის კაბას გაგატანო,
ფერი აქვსო შვიდი...

იებს ვარდი დაეკრიფათ,
მოეფანტათ ქუჩებზე,
ყველა ფუნჯი მიყვარხარო,
შენ გაწერდა ტუჩებზე...

წვიმამ ღრუბლები გაართო,
თითქოს დობა გაუწია,
სითბომ ხელი გადამხვია,
ყინვას ყური აუწია...

აი, ესე მიღამდება,
მითენდება შენით,
დღემდე შენი სილამაზე
ვერ ავღწერე ენით...

ავტორი: ირაკლი აფციაური