ახლა ვიცი, ვინც კი მიცნობს,
ყველა ძლიერ ძლიერ ღელავს.
ალბათ მოუთმენლად ფიქრობს,
ჩემი ლექსი ვისთვის ელავს.

მე არ მინდა მოგახსენოთ,
მისი სახელი და გვარი.
მე არ მინდა მოგაბეროთ,
ჩემი გულის ცეცხლი, ქარი.

ვინ არს მერი შერვაშიძე,
როდესაც შენ არსებობ.
ჩემს მაგივრად გწერს ტაბიძე,
"შენს დანახვით ვსარგებლობ"

შენ ხარ ისე მშვენიერი,
ვით ტაბიძის პოეზია.
მე შენით ვარ ბედნიერი,
მე ეს მუზა მომერია.

ვინც ცდის შენთან შედარებას,
ყველა გაპარტახდება.
ვინც კი იგრძნობს შემართებას,
ყველა გამათრახდება,

სწორედ მაშინ ნახავს ხალხი,
წარმოადგენს არაფერს.
აქ მაქვს მუზის ერთი არხი,
იღებს ხან რა ხან რა ფერს.

ის გრძნობები მაგონდება შენზე წერის დროს,
მოგონებანი მაწუხებს, შენ ხარ ძლიერ შორს,
ბევრ ვინმეზე მიწერია, მუზა ყველას თმობს,
ერთადერთი შენ ხარ მხოლოდ ვისაც ვერ გაქრობს.

შენ ხარ ჩემი წარსული, შენს დავიწყებას ვგმობ,
შენ ხარ ჩემი აწმყო, რადგან შენზე ფიქრებს ვგრძნობ.
შენ ხარ ჩემი მომავალი, ჩემი გულის მალამო,
მხოლოდ შენთვის მომიძღვნია პოეზიის საღამო!