ღამეა,
სიჩუმე კედლებს აწყდება...
გრგვინვა და ოხვრაა
გარშემო დაყრილი,
სხეულზე სიგიჟის
ამენთო განგაში...
შემშალა დუმილში
შთანთქმულმა სამყარომ.
ვზივარ და მთვარეულ
შეგრძნებებს დავცქერი,
ისეთი გრძნობა მაქვს
თითქოს და მლეწავენ,
ნელ-ნელა სხეულში...
ვენებში მჩქეფარედ
სისხლი რომ დაივლის
გული ჩერდება...
სხეული განიცდის...
დასერილ მაჯებზე
რამდენჯერ დავედი?!
ღამეულ კოშმარებს
არაფრით დავნებდი...
შეშლილის ფიქრებით
დავიწყე წანწალი,
მოსიარულე
მონსტრად ვიქეცი...
უბრალო სული და
ოცნება დიადი...
მომავლის იმედი?!
ბოლომდე ჩამკვდარი...
შემხმარი მორალი...
ტკივილი?!
ძვლებამდე დასული...
უაზრო სიტყვების
კორიანტელი.
პოეტი?!
რას ამბობთ,
უბრალოდ მრითმავი...
გეშლებათ ბატონო,
ვატყობ რომ ირევით.
ცრემლები შეიშრეთ,
ჩემს ლექსებს შეეშვით...
ჩემი სამყაროს
არა ხართ ღირსები...
ტკივილი რაც იყო
ბოლომდე გავუშვი...
სიცარიელეს?!
როგორმე ვუშველი...