ვერ მოვიმკი აღტაცებას ვიცი,
არავისთან აღარ მიშვებს ფიცი,
არ ჩერდება შენს თვალებში თოვა,
ნუ დამიცდი.. მაინც აღარ მოვალ..

ხან ხანობით მესიზმრება აწმყო,
როგორ მინდა ეს გრძნობები ავრწყო,
შემოუცვამს დილის ნიავს ფლასი,
აქ ყველაფერს დაუკარგავს ფასი.

გუშინ ფიქრთა სარეცელზე ვიწექ,
ღრუბლებიდან მრისხანება იჭექს,
ვერ ისვენებს, ჭირვეულობს ზევსი,
სულო ჩემო, ისევ ტალახს გესვრი...

ვერ შევეშვი უადგილოდ ბოდვას,
ვერ ვახერხებ მტრებისათვის ლოცვას,
მოვიგონე ათას ერთი ფანდი,
არ მიშველა.. მაინც შენ მიყვარდი..

ავედევნე ქარიშხლების მორევს,
ვეზიდები მდინარიდან მორებს,
რომ დავანთო შენზე დიდი ცეცხლი,
გადავადნო ოცდაათი ვერცხლი..

საფასური დაუკარგავს სახეს,
თითო ვერცხლად მოდით, ყველამ ნახეთ,
ნუ იფიქრებთ უსასყიდლოდ გმოძღვრავთ,
სანთელი მსურს რომ დავუნთო მოძღვარს..

რად დავწერე ეს უაზრო ლექსი?!
იმიტომ რომ მაინც ყველა მესვრის,
მშიერს პეშვით მიუყრიან სვიას,
მე ქაოსი და სიკვდილი მქვია.

დაჭკნა ჩემი ძოწისფერი ვარდი,
დავეცი და ფეხრთით დაგივარდი,
ნუ წამომწევ, როდი ვითხოვ ამდენს,
გამიშვი.. დე აღსასრული დადგეს.

აღარა მაქვს ნერვები და ძალა,
ნუ დახოცავთ ბავშვებს მეტად, კმარა!
მათ სისხლსა და ღია თვალში ვწევარ,
დავღამდი და თქვენთვის მაინც დღე ვარ,

არა ვარო მე ამ მიწის შვილი,
კვლავაც იტყვის ჩემი შვილიშვილი,
კუბოს როლი ერგო ბებერ ოდას,
კვლავ ვაგრძელებ დაკარგულზე ბოდვას..

მხოლოდ ზეცას ჩაუცვია თალხი,
სხვას ვის ვთხოვო, მშიერია ხალხი,
არ მიმიშვეს ნაპოვნ სულთან ახლო,
ჯოჯოხეთის კარიბჭესთან ვსახლობ...