ბრავო! არ ეყოთ სიტყვები რითმებს,
ლექსისთვის ქება მოეძღვნათ სრული,
კვლავ წასაკითხად ტაეპებს ვიკრებ,
ვინ იცის, იქნებ აეხსნას სული..

მინახავს ბევრი შიშველი ლექსი,
დაბმული ვნებით როგორც ქაოსი,
მაცდური ვნება სულელი რექსით,
რომ ჩახვეოდა სულებს დაოსილს

მოჰგლიჯეს ღველფი და ქარიშხალი,
ქრიზანთემების ციდან დაგორდა,
ვნახე ადამის პირველი ქალი და
გარდავქმენი ცეცხლის ატომად..

შენია ახლა ზღვისფერი სივრცე,
ამ სტროფებს ფერფლი თუღა დაათოვს,
სარეცელში მყოფს მჩხიბავი ცირცე
გადმოგილოცავს ზევსის დანატოვს..

დატოვა ბედმა ხეშეში ხელი,
როგორც ოდესღაც ზეცა დატოვა,
შვილმა, ღვიძლ მშობელს შეუშვა ხელი
და ჩაქვესკნელდა.. ისე მარტო ვარ..

ვკრებ სილუეტებს, იქნებ და ვძლიო
ლურჯ სითეთრეში მზედ რომ დაცურავს,
მთელი სამყაროც რომ შევაძლიო,
გამოუცხადებს მთვარეს სამდურავს...

არა.. ეს ღმერთო არ იყო ლექსი,
თვალი ვაჭყიტე დიდი ხნის მკვდარმა,
გადმოიელვებს ბუზღუნა ზევსი..
... გადაიკითხა როგორც მოკვდავმა...
ჰმ, დიადო კრონიონ,
ირონეას ეთამაშება თეთრონი...

კარგია რომ მოგეწონა მაგრამ ლექსით ვერ გიპასუხებ ???????? მაგდენი არ შემიძლია, ???????? ისე პასუხის პასუხი არ იქნება თორემ პასუხი კარგი იყო

თავმდაბალიც ყოფილხარ..
მიხარია თუ მოგეწონა

არც ისეთი ჩემო ძმაო☺

ამპარტავნობა არაა ნაკლი
თუ კი შენში გრძნობ მცირედით... გაკვრით...
თუ კი შენი ცა მარტო შენია,
ზღვას თუ ტალღები შენში სჩვევია,
თუ ეს სიგიჟე მოგდევს გენებში,
სხვაც თუ ყოფილა "მკვახე" შენებში,

ამპარტავნობა ნაკლი არაა,
შენ ამაყი ხარ სხვაზე, და რა?
შენ სხვაზე უფრო გიფეთქავს გული,
მაგრამ ხანდახან გიჭირს ქართული,
გიჭირს განცდების სიტყვად გალექსვა,
მაგრამ თუ იგრძნობ პულსი გაგექცა,
თუ კი ასცდება ას ოთხმოცს წნევა,
სისხლი ძარღვებში თუ არ ეტევა,
და გულის ცემას თუ ახლავს ბიძგი...
თუ განცდა შენზე მეტია სიგრძით...

თუ კი ვაჟაა შენი ბუნება,
თუ გალაკტიონს გიგავს გუნება,
თუ კი ქუჩები შენით მთვრალია,
თუ ტიციანი გეტრფის, ძალიან...
თუ მუზებია შენით ორსულად
ამპარტავნობა მაშინ მოსულა.

მოკვდა დროება იმ პოეტების,
ლეგენდების და სილუეტების,
უკვე დაიწყო ახალი ერა,
ჰოდა ამაყად დავიწყე წერა,

ბევრი არ მიწევს გავისარჯო მე,
რადგან მალე თვით შოთას ვაჯობებ,
ტიციანს ცივად მხარი მივკარი,
გალაქტიონის მქონდა ნიკაპი,

არავის სურდა ჩემზე ეწერა,
დავიზეპირე სხვისი ხელწერა,
თავად სიკვდილიც ისე გავლექსე,
გადაეწერა ჩემგან ავერსზე..

დრონი მიდიან, სხვანი მოდიან,
აქ სულ სხვა დროა.. სულ სხვა დონეა,
სულს რომ მიბორკავს სევდის ობია,
და ეს სამყაროც თქვენი ომია.

მე აქ არ ვსახლობ, მალე დაგტოვებთ,
მახლავს სიკვდილი და სიმარტოვე,
სანამ ძმობამდე დამიახლოვებ,
მეგობრობისთვის არსი დატოვე..

მე გამოცნობა შენი მეწადა,
იუკადრისე მეტისმეტადა,
თუმცა დავდივარ მუდამ კენტადა,
გოგო ბიჭს ვარჩევ, არ ვარ რეტადა.

და როგორც ჩაის უხდება კექსი,
ისე მეამა რომ ვნახე ლექსი,
იგი როდი ვარ, ხალხს რომ აბამენ,
მიწისქვეშაა ჩემი სავანე..

არც ოდეს მმუხთლობს სიტყვათა წყება,
ნუ იამაყებ, შენია ნება,
ნუ გაგახარებს მუზა ორსული,
თუ ყველაფერი არის მოსული..

ნუ ჩაამწარებ წინაპართ ფშვინვას
რა იცი მუზას ან ვისთან სძინავს,
ეჰ, რაც მომადგა ეხლაც ამ პირზე,
აჰა გავრიყე გაღმა ნაპირზე.

პასუხის პასუხი

გახსოვდეს ვაჟას უწყინეს ენა,
მე რად მიჭირდეს ამის მოთმენა?
გახსოვდეს ბრძოლა შვილთა მამებთან,
დიდგვაროვნებთან და ბატონებთან,
აზრი მიჭრის და ვისვრი ტაეპებს,
ახლა მე ვებრძვი აპარტამენტებს,
ვერიდე ბევრჯერ მასებსაც, ხალხსაც,
არ ვითქვიფები მასაში ახლაც,
ფორმა მიზიდავს, ვუწოდებ ძმას მას
ვინც განზე დგომას არ დამიზრახავს,
ისე კი დღემდე ვაოცებ ღმერთებს,
თუ ამოცნობა ჩემი გაბედეს...
გეტყვი თამაშობ წაგებულ თამაშს,
მეტს არ ვაპირებ ჩემს თავზე კამათს,
ცხოვრებას ვესვრი ქიშსაც და შამათს,
შენ კი მიჰყევი ლექსის არომატს,
წინაპართ ფშვინვას ვაყოლებ სათქმელს,
უაზრო ყოფის არ მაქვს უფლება,
ვაყვედრი წუთებს უაზრო ქართველს,
მე კი მიზიდავს თავისუფლება,
არც ტიციანზე გამიკრავს მხარი,
არც გალაკტიონს მიგავს ნაკვთები,
არ მომწონს რითმა სხვისი ნახმარი,
არც ციტატიით ლექსი ნაკვები,
გაღმა ნაპირზე ვიდექი მუდამ,
რამდენს ჩაუწყდა ნაპირთან ღუზა...
მუზებსაც მარად ფერება უნდა
თორემ იქცევა ჩამომოპალ კუნძად,
ჩვენში კი მომწონს ერთი წარსული,
აწმყოს ვერ ვიმშვნევ, რა ვქნა, მომკალით,
ხალხი უაზრო წერით გართულა
ქვეყნის შიგნით კი ყვავის ფეკალი,
ადგილს არ ვტოვებ, მიჯობს შორს გაცლა,
საცარიელის არ მიყვარს განცდა,
ნუ დაიყენებ უცხოს მეგობრად,
წადი, მოძებნე სადმე... მეზობლად,
და თუ ვერ ხედავ შენს თავს მასაში,
ნუ ჩაუძახებ სათქმელს ქისაში,
_ვარ ამღვრეული ყველა რასაში
და მშვიდობა მაქვს ქვეყნად მიზანში,
მწყობრში მაქვს ჯერაც ჩემი "კვერცხები"
და ბრბოსთან ჭიდილს ჩემით ვეცდები.

გზა მშვიდობისა, სულო ეულო,
ბრძოლის წყურვილით გადარეულო,
სანამდე ძმობის ჩავიცმევთ ნიფხავს,
ჩემს სახელს გეტყვი, შენ შენი მითხარ..

შვიდნი ძმანი ვართ სულ ერთად დავალთ,
თუმც ის რომ მოვა მე მაშინ წავალ,
არ გვეშინია, მამის გვაქვს ხათრი,
ოთხს გვაქვს ქვესკნელის ოთხი ოთახი.

ორუ მუდმივად მამას თან ახლავს,
ერთი ლუციფერს აკავებს ახლაც,
ვის რა უწყინეს მე არ მეხება,
კლავს ხალხს ან კურნავს ჩვენი შეხება

სანამ ციტადელს ბნელს ფარდას ახდი,
მანამ გვახსენე, მიიღო მადლი,
რომ ბალთაზარი მეოთხეს მქვია,
შენდობა ჯერაც არ არის გვიან.

ვოოვ ლექსი სასწაულად მომეწონა აი ძალიან კარგი იყო მაგარი ხარ და კომენტარებში თქვენი "ბათლიც":დდდდ ძააან მაგარი იყო:დდდდ
პ/სავტორ საუკეთესო ხარ კიდევ უფრო დახვეწილხარ❤❤❤

კიდევ უფრო დიდი მადლობა☺

))) აი, სიტყვები დაშრა და ზღვას შეერია უნამუსოდ.
უთქმელადაც იცით, რომ ძალიან კარგად წერთ❤️