უგულო იყო ჩვენი ღმერთი... წუხელ მტოვებდა
თვალცრემლიანს და მიტოვებდა გზებზე ნაპრალებს.
გარდავიცვალე... ვეღარ ვთოკავ მგონი გრძნობებსაც,
ნუ მიმატოვებ სხვას არა გთხოვ ჩემო არაფერს.

მტკიოდა იცი? სევდა თვალებს ცრემლად ეწვია,
შიში შენი თუ უფრო მეტად შენი დაკარგვის.
ადამიანი დღეს ამ ქვეყნად ძალზედ ბევრია,
მაგრამ შენგვარი ჩემს არსებას არ ჰყავს არავინ.

ნუ მიმატოვებ - ამ სიტყვებით გრძნობებს გავყვირი,
ნუ მიმატოვებ მე ტკივილი მეყოფა ჩემიც.
ჩვილი ბავშვივით კუთხეში ვარ შენით დასჯილი
და მწვანე თვალებს წუხანდელი ეტყობა ცრემლი.

თუ გზას მონახავ მაინც სადმე სხვაგან უჩემოს,
გავიღიმებ და ამ ღიმილში ჩავტევ სამყაროს.
მე გაგაცილებ ისე ჩუმად... ისე უენოდ,
რომ ვერასოდეს ვერ დაუშვებ შენგან გამყარო.

ჩუმი 'პოეტესა'