დროის მორევში ისევ ვეშვები_
წვიმს... და სხეულში ჯდება სისველე,
არ გააჩნიათ ვნებებს წესები,
არ გააჩნიათ გრძნობებს სიძველე,
წვიმს... და სიჩუმე არ უღირს მასაც,
დამძიმებულა თითქოს ჰაერი,
ცა ნაცრისფერი... პატარა ბავშვად,
მე კი ამ ცით ვარ მუდამ მშიერი,
აიშლებიან ტვინში სიმები,
ფიქრისთვის ადგილს აღარ ტოვებენ,
და გაზაფხულის მღვრიე წვიმებიც
ალბად სულ მალე მიმატოვებენ,
ჩემი სარკმლის წინ ნაიადები
ცას ნატვრისფერი ფუნჯით ღებავენ_
ისევ წამართვეს გულში ნადები,
ისევ იწვიმებს გათენებამდე...
წვიმს... ცამ სიგრილე ისევ მათხოვა,
წვიმს... და იწყება მორიგი ესე_
ისევ კალამმა დამიმარტოვა,
ისევ უაზროდ ვაყვირებ ლექსებს,
წვიმს გაზაფხული, ხშირი წვეთებით,
წვიმს... და სხეულში ჯდება სისველე_
მაინც არა აქვთ ვნებებს წესები,
მაინც არა აქვთ გრძნობებს სიძველე.

Selassie