08.06.18

და დაემსგავსე ნელა-ნელა გაცრეცილ ტილოს,
შენს ფერმკრთალ სახეს ვერ ანათებს სხივების კონა,
ათას მარწუხში მოქცეული შველას არ ითხოვს
გული რომელსაც აღარ უნდა მშველელის პოვნა.

და დაემსგავსე მეათასედ წაკითხულ რომანს,
მოგისროლეს და ბნელ თაროზე გედება მტვერი,
და სისხლძარღვებში მოჩხრიალე ათასი ცოდვა,
ისე დამძიმდა,გეშინია არ მოგწყდეს წელი.

და დაემსგავსე ლექსებისგან გატენილ რვეულს
ათას არეულ სიტყვებისგან შედგენილ კონას,
ვერ გეტყვი ამდენ ტკივილებს ჩვეულს
როგორ არ გახდე სიკვდილის მონა.

და დაემსგავსე გათელილ ქუჩას,
ყოველმა მგზავრმა შეგაწმინდა ბინძურად ხელი
ნუთუ ტკივილებს არასოდეს ბოლო არ უჩანს?
ფიქრობ და სიმწრით უცაბედად გეღვრება ცრემლი.

და დაემსგავსე ჩვეულებრივ დაკარგულ გრძნობას,
და ცოლს რომელსაც მეუღლემაც გაუშვა ხელი,
მალე ქალაქში სუსხიანი ზამთარი მოვა,
და ყველაფერი შენთვის უფრო იქნება ძნელი.

და დაემსგავსე უარყოფილ მეგობარს, ნაცნობს,
ნავსაყუდელად ვერ იპოვე ვერავის გული ...
გაგეღიმება და ღიმილით სიცოცხლეს დათმობ
და დაგიდგება სამუდამოდ სიმშვიდე სრული.

ა.ზეიკიძე