ოჰ, რა ძვირფასი, რა სანუკვარი,
მოთაფლისფერო, ოდნავ მზიანი
თვალები გქონდა მარტის მაგვარი,
მაგრამ სულ წამით დავიგვიანე.
ჰაერში შენი მზერა ტრიალებს,
როგორც წვიმის დროს მეხის სურნელი,
მე უშენობას ჯერ ვერ ვიაზრებ,
ხელშეუხებლის დავრჩი მსურველი.
ოჰ, რა ძვირფასი და რა მთლიანი
სავსე მთვარისას ვერ ვნახე ზეცა,
მოვრბოდი, მაგრამ დავიგვიანე,
ზედ შენს მახლობლად ფრთები მეკვეცა.
აღარც არწივი აღარ ჩანს ცაზე,
სევდის ნისლები ტყეს გაეხვია,
ია ვარდებად მოსულა მთაზე,
ირმების ჯოგი სულს შემეჩვია.
გადამითელა გრძნობა და დარდი,
შენამდე ზღვა ვერ გადმოვიარე,
თვალები გქონდა მაგვარი მარტის,
მაგრამ სულ წამით დავიგვიანე.
~ბ.ბ.~