ვწერ და ტალღები ჯიუტად შლის ლამაზ სტრიქონებს,
ოცნებები კი ასახდომად მიისწრაფიან.
კალამს რომელსაც ვიყენებ თუ უფრო ვიმონებ,
როგორ გაიგებ რას განიცდის ან რის დარდი აქვს.

მოხრილ ვერხვებთან დაქანცული მთვარის აჩრდილი,
ალბათ მეასედ ატრიალებს ლამაზ სიმღერებს.
მეც ასე ჩუმი სიცოცხლისგან ძლიერ დაღლილი,
გულს ძირს ვაგდებ და სასიკვდილოდ უღვთოდ ვიმეტებ.

თუკი ვერ მიცან... ჩემს მზერაშიც მოსჩანს მე ვინ ვარ,
მწვანე ტალღები ასკდებიან თვალებს სევდიანს.
წუთებს ვიგროვებ სიკვდილამდე რომ ერთ დღეს სიზმრად,
ცხადად ვიგემო რა ხიბლი აქვს ზეცად ხეტიალს.

თითქოს ბუნებამ თეთრ ფურცელზე შავად დამქარგა,
ხორცს მიბინძურებს ეს ცხოვრება სულით უცოდველს.
როგორ დაგტოვოთ ჩუმი სვლებით ისე ლამაზად,
უცხო გამვლელსაც სიამაყით სისხლს რომ უჩქროლებს.

ზღვებიც შრებიან, არვინ ხარობს ქვეყნად მარადჟამს,
ღამე შპიონი ალიონთან დღემდე ჯაშუშობს.
თუკი ამბობ რომ მომკითხავი ქვეყნად არა გყავს,
ნუ იფიქრებ რომ ამ სიტყვებით ღმერთთან არ მრუშობ.

პური რომელსაც ყოველდღე ჭამ მისი ხორცია,
ღვინო რომელშიც შვებას პოვებ სისხლია უფლის.
მხატვარი არ ვარ მაგრამ ფერებს თუკი მომიტან
რწმენას დავხატავ ერთი დღე რომ ცხოვრებას უდრის.

გახუმდებიან ფერებიც და ერთი არ ვიცი
თავს ვაჯერებ თუ ეს ცხოვრება მართლა ტკბილია.
სულის მალამოდ მეფინება მთვარის აჩრდილი
და ჩემი ღმერთი სხვის ღმერთებზე ბევრად მშვიდია.

ჩუმი 'პოეტესა'