შენ ისეთი ლამაზი ხარ,
სიტყვებით ვერ აღგწერ!
მე შენ ისე შემიყვარდი,
რომ პოემებს დავწერ!

შენს თმის ერთ ღერს ავიღებ
და შევინახავ მალულად!
გულით გრძნობებს წავიღებ
და მათ დავმალავ ფარულად!

ღამით როცა მოგონება შემაწუხებს პატარავ,
შენს თმის ღერს ჩავეხუტები მოწმენდილ ცის კამარავ!
ღამით როცა შემაწუხებს ნატვრა, ტანჯვა-წამება...
ალბათ მე მაშინ მექნება მწარე არყით ვაება!

შენს სურათებს ავიღებ და მიმოვფანტავ ყველგან,
რათა შენს გარეშე ყოფნა მე ვერ ვიგრძნო ბევრგან!
ღამით ალბათ დიონისე მოვა ჩემთან სასმელით,
მის რჩევას დავეთანხმები გულწრფელად და სავსებით!

მე შენ ჩემო აფროდიტევ, სილამაზის ქალღმერთო,
შენი გრძნობა ვერასოდეს, ვერასოდეს ჩამერთო.
მე აღარ მაქვს ის სურვილი რომ ოდესმე გავერთო,
სრული მელანქოლია მაქვს ვგონებ მე, ერთადერთო!

შენს ტუჩებს რომ დავინახავ შენს თვალებთან ერთად,
გეტყვი ვერვინ შეგედრება ამ მშვენიერ ქვეყნად!
შენს მკლავებს რომ დავინახავ და შენს თითებს ნაზს,
ალბათ ვეღარ შევიკავებ მე ჩემს თავზე ბრაზს!

შენ ჩემთვის ხარ წმინდანი და ალბათ უფრო მეტი,
ჩემი ცხოვრებისთვის შენ ხარ ეს პრიორიტეტი!
შენ ხარ გრძნობის, სილამაზის ნაზი თეთრი გედი,
შენ ხომ ყველა გემონება და მათ შორის ვერდი...!