ბავშვი ვიყავი,სიყვარული კოცნა მეგონა,
მუხუც ბაბუას დამჭკნარ სახეს დავუკოცნიდი,
სადღაც წასული მონატრებულს უნდა მეპოვნა,
ჩემთვის ბაბუა კაცი იყო მუდამ მოცლილი.

მაკოცებდა და მეტყოდა რომ მომირჩებოდა,
თუ კი სულელი უნებლიედ წავიქცეოდი,
თვალებს ხუჭავდა როცა ძლიერ მომეხვეოდა,
გაშლიდა ხელებს მეც გიჟივით გავიქცეოდი.

ახლა კადრები ბუნდოვანი შერჩა გონებას.
სოფლის ბილიკებს სიმღერებით მივუყვებოდით,
მომიყვებოდა წლების ამბებს და მოგონებას,
გზაზე მინდვრებში ვისვენებდით თუ ვიღლებოდით.

ნეტავ გაზრდილიც დავენახე რა იქნებოდა,
მხოლოდ ის არა,მეც უზომოდ გავიხარებდი,
ერთხელ წავიდა მეგონა რომ დაბრუნდებოდა,
ვეძებ მას მერე,ცრემლიანი სავსე თვალებით.

გამოვიგონეთ ლექსები და ვწერდით სტრიქონებს,
სეირნობისას ყვავილების გვირგვინს მაწვდიდა,
ერთხელაც ბაბუს მოაკითხა მეფაიტონემ,
მოხუცს რომელიც მთის ყვავილებს თმებში მაწნიდა.

ბავშვი ვიყავი,სიყვარული გამოვიგონე,
ცა იყო სუფთა მოწმენდილი,ღამით გაწვიმდა.
წასული ბაბუ ვეძებე და ვეღარც ვიპოვნე,
რას ვიფიქრებდი ღმერთი მასაც გამომაცლიდა.

ავტორი:ელისაბედი/bla.ell

გამარჯობა ტკბილებო და მონატრებულებო ,ლექსს საუკეთესოს ვერ შემოგთავაზებთ ამდენხნიანი პაუზის შემდეგ ცოტა "მომზადება" მომიწევს პოეზიისთვის... ამიტომ ამ მცირედი ჩემი პატარა უბრალო "შვილით" შემოგიერთდით და იმედი მაქვს მოგეწონებათ და ისე შეიყვარებთ როგორც მე შემიყვარეთ...