ადრე მიწაში ავურევდი პატარა ხელებს,
მალე კი ალბათ მთელი ტანით მომიწევს ძერწვა.
არ ვარ პოეტი და ხანდახან ისიც მახელებს,
რომ ჩემს საფლავზე მომტირალი ამოვა ძეწნა.

შეისხამს ფოთლებს,უფერული ფესვების ფონზე,
ზამთარიც მოვა,დაგვიფარავს სხეულებს სეტყვით,
არ ვიცი იქნებ სეტყვის შემდეგ იფიქროს თოვლზეც...
სამწუხაროა ჩემთან მოსულთ ვერაფერს ვეტყვი.

დამაყრის ტანზე გვირილების სითეთრე მერე...
ღრუბლები ცაში მოაგროვებს წვიმისთვის ქარებს,
და იქნებ ვინმეს გაახსენდეს პატარა ხელი,
რომელიც გულში შესასვლელად უხსნიდა კარებს.

უშვებდა სულაც სამუდამოდ გრძნობების სახლში,
არ წყვეტდა სიცილს და გიჟურად უყვარდა მთვარეც,
გაახსენდებათ უსუსური პატარა ბავშვი,
რომელსაც მუდამ სიყვარული უხრიდა თვალებს.

ამოვა ერთი მზესუმსირა,
გარდაცვლილ გულზე,
მიუშვერს სახეს მზის სხივებს რომ მიწაში გავთბე,
ნეტავი მსგავსად გეხებოდეთ ეს ლექსიც სულზე,
როგორაც ფიფქი ეფინება ღაჟღაჟა ვარდებს.

გამიგონია სიკვდილისო ფერია გიშრის,
გიშრების აცმა მომეხვევა დაღარულ კანზე,
შორს წავალ მალე ვინახულებ
ფიქრებით მიშლილ,
დასაფლავებულ პოეტთათვის ტირიფის ბაღებს.

ავტორი:ელისაბედი/bla.ell

გამარჯობა ჩემო ტკბილებო და თბილებო,წინა ლექსის კომენტარებს რომ ვნახულობდი მივხვდი ეს საიტი სახლად მექცა...სხვა თბილი სახლი არ მეგულება სადაც თქვენსავით საყვარელ ადამიანებს ვნახავ...გამახარეთ თქვენი სითბოთი რომელიც ჩემთვის სტიმულის მომცემი აღმოჩნდა და შევძელი კიდევ დამეწერა ლექსი❤❤რომელიც არვიცი ისე მოგეწონებათ თუ არა მაგრამ მე მაინც ველი თქვენს ნებისმიერ შეფასებას,როცა თქვენ გწერთ დიდ სითბოს ვგრძნობ ხოლმე...წინასწარ დიდი მადლობა ყველას❤❤❤❤