ცა იღვრებოდა ცრემლებად
და თეთრი ფერიც ქრებოდა
ვიდექი მის წინ ეულად
წვიმა კი ცრემლად შრებოდა.

ზუსტად ვერ გეტყვით რა იყო
მე, თუ მართლა ცა ტიროდა
სულაც არ ვიცი რა მიყო,
ჩემს წინ აჩრდილად ქრებოდა.

იმედი თითქოს შრებოდა
ზღაპრებში იკარგებოდა
ჩემი ზარდახშაც ტყდებოდა
სიმღერას აღარ მღეროდა

ვიღაც ძლიერად მიჭერდა
თითქოს არავინ მიშვებდა
ვიღაც ჩემს სუნთქვას იჭერდა
და გულში ლენტად იხვევდა

ალბათ სიკვდილი მომადგა
მე რომ უშრეტად ველოდი
ჩემს წინ წვიმაში ჩამოდგა
და წამიყვანა უკუნში.

წამიყვანა და ჩამაგდო
იმედიც აღარ მომიგდო
ვიწექი არ ვინძრეოდი
არ ვიცი რას ველოდებოდი.

ეს ხომ ცხოვრების წესია
ვიღაც იცოცხლებს,მოკვდება
ხომ ზუსტად ასე გვასწავლეს
ცხოვრების ამაოება.

თავიდან ემახსოვრები
შემდეგ ტვინებში გაქრები
მხოლოდ იმ გულში დარჩები
სადაც იხვევა ლენტები.