* * *
მე მეშინია მარტო დარჩენის,
ხალხში გარევა მაშინებს მეტად,
ეჰ, ჩემი თავი ძნელად სარჩენი
და თავი ჩემი დადიან ერთად.

* * *
როგორ მიყვარდა როცა მღეროდი,
და მერე მორცხვად მზეს რომ დახრიდი,
და მე ყვავილის ერთი ღეროსთვის
თავს ვაბეზრებდი ვიღაც დახლიდარს-
მაშინ, როდესაც ერთმა მანეთმაც
გამიბედა და ჯიბე გახვრიტა.

* * *
ფანჯარამ შეიხსნა ფერმკრთალი საყელო,
ნიავი დაარწევს უჭაღო ლიანებს,
და სუნთქვა კარს მიღმა წვიმაზე აყოლილ,
ჩიტს მოჰგავს წვეთიდან წვეთზე რომ ფრიალებს.