დავწერე ისევ ლექსი ბებერი,
სამადლობელის წართქმა მინდოდა,
ბოდიშის მოხდით შემოგეჭერით,
იასამნებით სასვსე მინდორთან..

ო რა კარგი ხართ და რა ფერადი,
როგორ ამავსეთ ულევ ხალისით,
ჩემი ცხოვრება გასაფერადი,
შემომენანა, როგორც დაისი..

შემომეპარა თქვენი სურნელი,
თბილი სიტყვებით გამოვიბრუჟე,
ისე შეგხარით მუზა სულელი,
რომ რომც მინდოდეს ვეღარ ვიყუჩე..

ამ ლექსს თქვენ გიძღვნით, მინდვრის ყვავილებს,
სურნელოვანნი, ო, რა კარგი ხართ,
ჩემი საკურაც აიყვავილებს,
თქვენ გაახარეთ ვისი ვარდიც ხართ..

კარგია სითბო, მზისებრ მოსული,
და ახლა ქალის, თანაც ქალწულის,
აბა, შესდექი, ფიქრებს წასულო!
გადაგავიწყდა ვგონებ წარსული..

სითბო სიტყვების მიგულისხმია,
და სიტკბოება თაყვანისცემის,
რას არ იფიქრებს აქ სხვა ფლიდი და
მოდი და მერე ნუ განრისხდები..

პატივისცემა ქვეყნად უნაზესს,
უპირველესი კაცთა წესია,
მაშ გულისთქმათა რაღად უმზადებ,
იმას რაც ლექსს არ დაუთესია?!

ჰო.. ნუ ეზრახვი ავსულს უსახურს,
თქვენ კი, ლამაზნო, მუდამ იხარეთ,
დე მოუტევონ, გვალვას უკაცურს,
რომ შადრევნისკენ გადაიხარე..

დაათრობს ფიქრებს ყვავილთ სურნელი,
ფერად პეპლებში მთვარე ამოვა,
დავტკბები, მანამ განუკურნელი,
უხმო ჯალათი კლდიდან ამოვა..

ამ ლექსს მე ვუძღვნი მინდვრის ყვავილებს,
რომ კისკისებენ ხტიან, დარბიან,
მოვა შამანი, დრო და წაიღებს..
ხომ ხანმოკლეა და.. რა კარგია...