ოცნებების ფოთლებქვეშ, მზიანეთის ტყეებში,
მოვალ, ჩაგეხუტები, ბაგით ვარდებს მოგიტან,
შენი თმები ტანსარო, მალინისფერ დღეებში,
ისე მარწყვისფერდება, თაფლუჭივით მომინდა..

ამეკიდა სიამე, თრთოლვას ვეღარ ვიამებ,
აბორგებულ ვნებებში მოცეკვავე ქარიშხალს,
მოვეხვიე ლერწმებში აყლორტებულ მდინარეს,
ფიქალივით თითები ამბორივით გამიშრა.

ისე მინდა მორევი კდემით ნაბოლოვები,
სუნთქვით ნაბულულები, ჰორიზონტში აჭრილი,
ნამზიანევ აპრილის ფიქალებში მოველი,
რომ მოფრინდე ჩემამდე, ჩემი ლექსით დაჭრილი.

მოგონებავ ნეტარო, სიყვარულის ნექტარო,
რიღასთვის გამაბრუე, თუკი არ მოხვიდოდი,
ჩემო თვალებჟუჟუნა გულისთქმათა მეცარო,
კმა რაც ბნელში უშენოდ ფეხშიშველი ვიდოდი.

ავიკეცე ზღურბლების უსადავო აფთარი,
და ჰორიზონტს ცხენდაცხენ ავედევნე ჩიტივით,
ამირიე ცხოვრების თითქმის ყველა დავთარი,
ამიტომაც სამყაროს ბრძანებელთან გიჩივი..

დაჰკრავს ბებერ ცხოვრებას უშენობის ელფერი,
მოდი, გამილამაზე სახიჩარი სამყარო,
ან ვინ ნახე ისეთი გრძნობიერი ჩემფერი,
რომ გინდა რომ ერთადერთ სიყვარულთან გამყარო..

ციდან წვიმის წვეთები, როგორც შენი სურნელი,
მოფრინავენ ხმაურით ისევ ჩემკენ, მოდიან,
დამანათებს სახეზე ღიმი განუკურნელი,
ტირიფივით ჩახვეულს ისევ გეტყვი: მოდი აქ..

აღარა ჰყავს ლაზაზოს სანუკვარი ფერია,
მარტოა და უმიზნოდ მოწყენილი ძალიან,
ეს ზეცა ნაღრუბლევი ახლაც შენი ფერია,
ახლაც, როცა ცას ჩემთვის მეტად აღარ სცალია..