სიცოცხლე მარად ნეტავ არსებობს?
ნუთუ კაცს სძალულს ეს ყოველივე?

არვის უნდოდა რომ ეს გაეგო?
ნუთუ ინტერსს არავინ იჩენს?

ყოველ წამს ვკვდები ამაზე ფიქრით
ო რა მწირია ეს არსებობა

მოგონებებიც ისე ცოტაა
ალბათ არასდროს დამავიწყდება

მე უძლური ვარ დროის წინაშე
მე ვერ გავხდები ვერაფერს მასთან

ჩემი ოცნება მე ის გავზარდო
ალბათ არასდროს არ შეიცვლება

რომ მოვა მე ეს ხომ კარგად ვიცი
ჟამი იმისა რომ ჩვენ წავიდეთ

წუთისოფელის ამა ქვეყნიდან
არვინ დარჩება სხვა რომელიმე

გავიგე მესმის ესაა ბედი
ესაა ხვედრი კაციობრიობის

მაგრამ ნუთუ არ შეგვიძლია
რომ ავირჩიოთ ცხოვრების წლები

რამდენ ხანს გვინდა ჩევენ ეს სიცოცხლე
რამდენ ხანს გვინდა რომ ვიარსებოთ

ნუთუ ვინმეს ეს შეუძლია
რომ მე სიკვდილია ასე მიბრძანოს?!