როგორია?!
დამანახე შენი სახე..
უშენობას..
უკვე ვეღარ ვეყრები...
აღარ მახსოვს..
აღარც გზა, არც შენი სახლი..
არც თვალები
და არც თეთრი გეტრები?!

სკლეროზიანის დღიურები
"გაელვება"

თავი პირველი

ბინდი...

ჩაეძინათ..
ჩამქრალ თაღზე ცის ფარდაგებს,
ვარსკვლავები..
მცველად ჩამოამწკრივეს..
ველოდები..
ბარემ ეს დღეც ჩამოღამდეს..
ოცნებებზე..
რომ მქონდა და დამცინეს..
ლამპიონი..
გაუნათებს ბნელეთს ქუჩებს..
ვერ ვიჯერებ..
ასე როგორ მიაგდო..
ამბიონი..
ჩუმად ლოცვას დააპირებს..
გააქროლებს
მთვარეს ლურჯი იაბო..
ფანჯარაში..
აჩონჩხილა ბედისფერი,
ჭირისუფლის,
მგლოვიარე სუდარა..
შავ მიწაში,
დამარხვა რომ დაუპირეს..
დასამარდა,
დედის უხმო მუდარა..
სიცივეა..
რას გაჰკივის ნეტა ქარი..
იმუქრება..
წვიმას ხომ არ აპირებს..
შეჰღაღადებს..
უფალს სისხლი ბობოქარი..
მკვლელისათვის,
სისხლის მიზღვას აპირებს..
ვერ ვჩერდები..
აქ თითქოს დრო ჩახუთულა..
არეული..
სული დადის წიოკობს..
კარგი კაცი,
შავ საქმეში გარეულა..
ცოდვის ზღვაში,
ტალღას მკლავით მიაპობს..
დამავიწყდა..
რაც მინდოდა შენთვის მეთქვა..
მართლა მეთქვა..
აჩრდილების გარეშე..
თუ ცა გადნა,
დაჭრილებში მნახე.. მეც ვარ..
ციდან კვლავ
ფრთებმოწყვეტილი დავეშვი..
გადარაზე..
ნებისყოფა აგონიავ..
შენ, სიკვდილო!
სატრფიალო იმღერე...
ისღა დამრჩა,
რაც არასდროს არ მქონია..
მაშ რად ვუძღვნი
ამ ვერ ნამღერ სიმღერებს...
ჰა?!

ლელა ვეშაგურის სიყვარული ცხოვრებაში ერთხელ მითქვამს მელოდიაზე საგოდებელი