მკვდარის ნაბიჯივით, ღამე არეული
დუმილზე საშიში, ფარვანით წყეული,
მოცურავს ქუჩებში მთვარით განგრეული
ეშმაკზე კეთილი, ედემზე ეული.

ეყრდნობა კედელზე, ნისლებად ახველებს
(ძველი ლამპიონის სინათლეც ქედს იდრეკს;)
ვიღაცის სანთლებში სულს ლოცვით ახელებს,
ვიღაცის ძილს ანდობს სახლივით ხეივნებს;

მავანნი ვერ გასცდნენ თავისვე სიმოკლეს
კვლავ სადღაც მრუშობენ, კვლავ სადღაც ქურდობენ,
რყვნიან კულისებში უმანკო სიცოცხლეს,
დღისით პარტერიდან თვით თანაუგგრძნობენ...

ღამეა უტყვი და დუმილზე საზარი
ჩრდილებს რომ ჩაინთქავს უკუნი მთქნარებით;
მითხარით, მითხარით, სიმართლე სად არის
ჭეშმარიტებაში ცისკრის გაქანებით.

(და თუ ვერ გაიგე სტროფებში აზრები,
როგორაც ცხოვრობდი - იყუჩე ისევე,
ნუ ჩაეძიები, ნუ აზანზარდები
შესვი ის ფიალა ღმერთით რომ ივსებენ)!!!