მე და ცხოვრება შევერკინებით
და ჩვენ გავარკვევთ ვინ არს ძლიერი.
მე თქვენ მალამოდ ვერ გეფინებით,
განსხვავებულად ვარ განიერი.

ყველა ნორმალურს მე ვერკინები
და მათი მსგავსი ვერ შევიქნები.
უგულებელვყოფ მე ყველას აზრს,
ჩემს თავს ვუწოდებ ვენერას, მარსს.

გეტყვი გრძნობებში შენ ხარ მთავარი,
მეტი ხარ ვიდრე მეფე თამარი.
ბედნიერი ვარ შენ რომ გიპოვე.
იცი?! მე შენგან გრძნობა ვითხოვე...

ყოველივეს გპირდებოდი,
გიწოდებდი ქალღმერთს, ფრთოსანს.
მე შენ მართლა მჭირდებოდი
მარტოობით დაღლილ მგოსანს!

ის მგოსანი შენ კვლავ გეტრფის
უფრო მძლავრად, უფრო მეტად.
გრძნობის ცეცხლი მის გულს ერთვის,
ჰყავხარ საუცხოო კერპად.

მას უნდა რომ მოგეხვიოს,
ჩაგითრიოს მის ქარცეცხლში.
და პაოლო კოელიოს
ჰკითხავს, რა ქნას მან ამ ველში.

როდესაც ის შენზე წერას
იწყებს, კვლავაც მწველი ალით.
გული იწყებს სწრაფად ძგერას,
გეტრფის ერთი გულით, მთვრალით.

სვამს, ნარკოტიკს მუდამ ყნოსავს,
სისულელეს ხან ის როშავს.
ერკინება ამ ცხოვრებას,
კვლავ შენ გეტყვის თვის ოცნებას.

ვინ იპოვის გამარჯვებულს? -
ამას მხოლოდ ღმერთი გვეტყვის.
და საცოდავ დამარცხებულს
სიყვარული ვეღარ ერთვის.

და ბოლო ჟამს მე შენ გეტყვი,
რომ ჩემთვის ხარ მხოლოდ ერთი.
მხოლოდ შენთვის ვწერ და ვწერდი,
რადგან შენ ხარ ჩემი ღმერთი.