დღე პირველი.
შენთვის ვწერ, ახლა მხოლოდ შენთვის ვწერ.
მუზად ვაქციე შენი ლექსები,
სიტყვები ისეთ ზღაპრად მიქციე,
დედოფლობასაც აღარ ვჯერდები.
სადაც არ უნდა იყო ძვირფასო,
როგორი დიდი დარდით მოსილი,
მუდამ გახსოვდეს, რომ შენ ერთ გოგოს,
გაულამაზე მწარე დღეები.
ისევ მჯერა, რომ გამოიდარებს,
ისევ მჯერა, რომ არსებობს რაღაც,
ღმერთის გმობა, რომ არ დამანებე
მაშინ მივხვდი, რომ მჭირდები მართლა.

დღე მეორე.
სადაც აზრს კარგავს ჩემი და შენი,
სადაც აზრს კარგავს, რომ მარტო იყო.
ძნელია ჩვენი, რომ ერთმა შევქმნა,
ძნელია საზღვარი მარტომ ვანგრიო.
უაზრობაა იყო ამაყი,
გიყვარდეს, მაგრამ თქმა არ შეგეძლოს,
უაზრობაა, ელოდო მის სვლას,
შენი ნაბიჯი კი წინ არ იყოს.
უაზრობაა იცი ძვირფასო,
თავის ფასებით ფასი დაკარგე,
გიყვარდა, მაგრამ გულში ჩაიკალ,
გტკიოდა, მაგრამ ცრემლი დამალე.
თუ უსასრულო გახდა ლოდინი,
თუ კი აღარ აქვს ფასი შენ მოსვლას,
მასწავლე როგორ გადაგიყვარო,
მასწავლე როგორ წავიდე შენგან.

დღე მესამე.
თუ დათვლი რამდენჯერ გითქვამს “მე მიყვარხარ”,
და მათგან რამდენჯერ ყოფილხარ მართალი?
რამდენჯერ გრძნობები აგრევია და,
ვნება მოგინათლავს მისი სახელით.
და მაინც, მუცელში პეპლების გარეშე,
რამდენი დააჯერე შენს წრფელ გრძნობებში?
და სულში კოცონის აგიზგიზებამდე,
რამდენი გაახვიე გიჟურ ალერსში?
ხანდახან იმდენად დიდია სურვილი, ვიღაცა გვიყვარდეს, ვიღაცას უყვარდე,
იმდენად დიდია თვალზე ბინდს გვაკრავს,
ხანდახან შენც ვერ გრძნობ მას როგორ ატუებ.
მოდი, მიყვარხარ გავხადოთ ფასიანი.
გადახდის ვალუტად გძნობა დავაწესოთ,
და ვინც კი უაზროდ წარმოთქვამს ამ სიტყვას,
სულ ყველა მათგანი ციხეს გავამწესოთ.

დღე მეოთხე
შენზე რომ ვეღარ დავწერე, მაშინ მივხვდი, რომ შემიყვარდი.