თუმცა

თვალებშივე ჩანდა მისი უხამსი ფიქრები,
რომ გაშიშვლებდა და შიშველთან ცეკვავდა ვალსს.
მოძრაობაში კი იგრძნობოდა მისი ზრახვები,
ხელს რომ შეგახებდა ნელა აყვებოდა მთელ ტანს.

თანაც

სიკვდილს ანდომებდა მისი გამოხედვა,
ჭკუას უკარგავდა მისი ხმის ტემბრი,
თავგზას ურევდა მისი შეხება,
სუნთქვას უკრავდა მისი ალერსი.

მაინც

წასვლა უნდოდა და ვერ მიდიოდა,
დარჩენის მიზეზს ყოველდღე პოულობდა,
გაფრენა უნდოდა და ფრთებს კარგავდა,
თუ კი ნახავდა თვითონვე მალავდა.

რატომ?

ვრჩებით იქ, სადაც არ უნდა ვიყოთ,
სადაც არ არის ადგილი ჩვენი,
საიდან წასვლას სხეული ითხოვს,
სადაც სავსე გვაქვს თვალები ცრემლით.

ბოლოს

ნიღაბი მოიხსენი და გაიცინე გულით,
ცრემლები არ შეიკავო იდინოს თავის ჭკუით,
თვალები ჩაიხატე და ჩაიცვი კაბა,
არავის გამო არ დანებდე ახალი წელი დადგა.