იანვრის კვდომას ტირის სარკმლები
(ალბათ ნიავსაც გულმა თუ უგრძნო),
აუფრიალა სარკმლებს ფარდები
და ჩამოღვენთილ ნაცრემლებს უშრობს.
შორს სიცივეში დუმან ვერხვები,
ეგუებიან ზამთრის სიმშვიდეს,
შენს მონატრებას ხელით ვეხები,
როგორც მერცხლები ფრთებით ცის კიდეს.
დავხუჭავ თვალებს, ვიძინებ თითქოს,
ვენიდან სისხლში უშვებენ სიზმრებს,
ვდგავარ და მათოვს, ვდგავარ და მათოვს,
ფიფქთა მორევი ზეცაში მითრევს.
მიმავიწყდება იანვრის კვდომა,
ამნეზია და... იწყება ფარსი:
სარკმლები, ცრემლი, ფარდების ქროლა
და გაყინული ვერხვების ვალსი.
სიზმრებში ფერი ეცვლება დარდებს,
ცხადში შავია, აქ — ოდნავ ბაცი,
ვდგავარ და მათოვს, მათოვს და არ დებს,
ქარიც უცხოა, არც ზღვის და არც ცის.
იანვრის კვდომას გლოვობს სარკმლები,
კვლავ გააბოლებს მთები ყალიონს,
თუ გათენდება, მომენატრები,
თუ გათენდება, ვიგრძნობ ალიონს.
მხოლოდ ორია ძილშიც უცვლელი,
სიყვარული და ეს აკორდები,
რომ გათენდება გეტყვი უთქმელსაც,
რომ გათენდება შეგიყვარდები?
~ ბ.ბ. ~