ცვლილება
მეშინია ყოფნა ისე თითქოს არც ვარ სამყაროში ყოველ ღამე დაძინებას რომ ცდილობდეს ეს ფიქრები იქნებ სადმე გულის სიღრმეს სიმშვიდისა ვნახო კვალი მოსვენებას რომ მიკარგავს ეს წყეული შავი კვამლი არ მანებეს თავს იქამდე სანამ მიწას თავს არ დავხრი არ მშორდება არ მცილდება მეგზურია ჩემი ავი ყოველ ღამე ეს სიბნელე მუდამ ჩემთან რატომ არის მეშინია დაღამების და იმ განცდის რაც მომელის მეშინია გათენების რადგან ბოლო ხომ მწარე არის სამყაროში უპატრონოდ ხეტიალის მეშინია დაღამების მეშნია განცდა იმის რაც მომელის და ეხლა რომ მოვინდომე დამეწერა მთა და ბარი მომაკითხა გვერდით მიზის და ხელს მიშლის ხეიბარი დაველოდე იქნებ მომწყდეს დამანებოს ნეტავ თავი არ მომშორდა არ გამცილდა ეს ქვესკნელის შავი კვამლი შემდეგ უცბად შემომხედა სიცივემ რომ დამკრა ტანში მომაშტერდა არ მაცილებს ეს წყეული მზერას მკვდარის გაშმაგებით ეცა ფურცელს და კალამი მყარად ხელში ჩამოწერა მან ის რაცა დიდი ხნისა ჰქონდა გულში ფიქრებში ვარ და ვაწამებ იმას ვისაც დავემგზავრე არ ვასვენებ არ ვშორდები მანამ სანამ არ დავანგრევ შთავაგონებ მას იმის ფიქრს რომელიც მსურს რაც მახარებს დავაჩოქებ და სიბნელის ფართო გზაზე უსინათლოდ გავამგზავრებ ბავშობიდან თან მოგყვები შენ ვერ მხედავ და ვერც მამჩნევ მხოლოდ მაშინ დამინახავ მე თუ ამას მოვინდომებ მხოლოდ მაშინ როცა ვიცი ჩემს ხელში ხარ და ვერ დამტოვებ დაგანახებ რომ ვარსებობ ამით მეტად გავიხარებ როცა ვინმეს შეუძლია დამინახოს ეს შვებას მგვრის თავს ცოცხლად ვგრძნობ ისე როგორც უწინ ვგრძნობდი ნაპერწკალი სიმშვიდის და სიცოცხლის რომ მოვიპოვო შენი სული უნდა ვშთანთქო და ბოლომდე დაგიმონო დაამთავრა სტროფი და მსწრაფლ თვალი თვალსა გამიყარა მისი ზიზღი სადღაც გაქრა თვალი ცრემლით დაეფარა ერთ დროს მკვდარი მისი სახე ასე უცბად რამ შეცვალა მის თვალებში სინანულის და იმედის ქარმა გაჰკრა მომაცილა თვალი და კვლავ თავის ნაწერს მიაჩერდა ჩაიკითხა ის რაც წეღან გაშმაგებით მან დაწერა შეწუხებულს თვალთა ცრემლი მიწაზე რომ დაენარცხა შეზანზარდა დედამიწა და წერა კვლავ გააგრძელა მხოლოდ მაშინ ვიმალები და ვცდილობ რომ დაგემალო როცა ჩემი დანახვისას შენ დამტოვებ ვერ დაგიპყრობ მიმატოვებ და კვლავ მარტოდ მიწევს ყოფნა მოსვენება დაკარგული ვხეტიალობ ჯოჯოს ხეთსა ვერ ვერევი ვერ ვაჩოქებ მას ვისაც აქვს ჯვარი გულსა მწვავს და მდევნის არ მაკარებს მე ეს მადლი სინათლისა უსუსურად გამოვჩნდები შიში ჩემი ეკარგება ამიტომაც ვიმალები და გზას ვეძებ მორევისა დავიღალე მუდამ ასე ტაჯვნით ომით აღარ მინდა წვალება და ტანჯვა კაცის დავიღალე მაგრამ სხვა გზა არსად არის უამისოდ ვერ გავუძლებ სიმშვიდე მაქ დანაკარგი ნეტავ იმ დროს დამაბრუნა რომ უარვყავ მე ნათელი არ დავუშვებ იმ შეცდომას რაც წინაზე მე დავუშვი არ დავხედავ მე ამ მიწას და თვალს ზეცას მივაპყრობდი ჯოჯოს ხეთი არი ცრემლი სურვილის რომ დაბრუნდები ეკლესიის ზღუდე მიშლის ვერ შვდივარ მე მათ სულში ცეცხლის ალი გარს რომ არტყამს არ მაკარებს ის ხელს მიშლის უჩინარი კაცთათვის და ხილულია მუდამ ჩემთვის უუფლებო ყოფნა ასე მაგიჟებს და შორს გამტყორცნის ის იმედი რომ რაც იყო კვლავაც ისევ დაბრუნდება ამის წერის სურვილს მიჩენს ნეტავ ჩემთავს ეს რა ხდება სინათლისა სხივი მოჩანს ღრუბლებიდან რომ გამოჰკრთა და დაეშვა იმ მიწზე სადაც მუდამ ბნელსა ვთესავ ამოვიდა მზე და იგი უჩინარი იქნმა წამსვე გადაგორდა ეს ფიქრები და სიმშვიდეც მომხვდა გულზე უკვე ვიცი სუსტი მხარე და მეტად მე ვერ დამანგრევს მაგრამ ნეტავ რად უნდოდა გამჟღავნება მისი ასე? როდის იყო რომ ბოროტი სინანულის ცრემლსა ღვრიდა და მის თვალში მკვდარი მზერა იმედებით შეეცვალა დაბრუნება მას უნდოდა იქ სადაცა უწინ იყო ამ იმედით იგი შეძლებს დაკარგული დაიბრუნოს? ზეცა იძრა და მიწაზე სიხარულის ხმა მოისმა ბნელს რომ იყავ და ბოროტს რომ სჩადიოდი უარყავი თავი შენი და კაცთათვის კარგი სთქვიო საბრძოლველი იარაღი მათ ამცნე და ამიტომაც გადარჩიო მოგეტევნა შენ სიბნელე და აწ ჩემთან იქნებიო აღარასდროს დამტოვებ და მუდამ ასე იქნებიო შენ ისწავლე ფასი იმის რაც ოდესღაც დაკარგეო და აწ მარად ჩემთან ერთად ამ სუფრიდან ლუკმას ტეხო |
 |
 |
 |
ტესტები
სხვა გვერდები
აქტიური მწერლები
აქტიური მწერლები
.:დღის აქტიური მკითხველი:.
ყველაზე მნიშვნელოვანი ცხოვრებაში არის?
ყველა გამოკ
.:შემოგვიერთდით FACEBOOK-ზე:.
