მარტო ვარ ახლა და ვიაზრებ -
აქამდეც სულ მარტო ვიყავი.
ქოხი ვარ ობლად რომ მიაგდეს,
ამ ქოხის საყრდენი ფიცარიც.

ვერ შევძლებ ზეცის ხმას ვუსმინო,
ვერ შევძლებ მიწაზე დარჩენას.
მე ცა ვარ ( ფართო და უძირო ),
ლექსი ვარ რითმა, რომ აკლდება.

დადუმდნენ ხენი და მეც ვდუმვარ,
ფრთებს მხრებში მალავენ ჩიტები.
ვერ გხედავ... ვერ გისმენ, ბრმა ყრუ ვარ
და თუ გსურს მუნჯიც კი ვიქნები.

შუქი ვარ არვინ, რომ არ ანთებს,
ფიქრი ვარ კვდომისა მოხუცის.
ვარსკვლავი კენტად რომ ანათებს,
ობოლი დედის ხმას რომ უცდის.

მარტო ვარ ახლა და ვფიქრობ რომ
ეს ღამე საოცრად გრძელია.
მე მახსოვს ოდესღაც იყო დრო,
ღიმილით ვუცქერდი ხეივანს.

ცოდვაა ფიქრები ურწმუნოს,
ცოდვაა იმედიც უსხივო.
კვლავ მსურს რომ ვარსკვლავებს ვუყურო
და ზღვის ხმას შუაღამით ვუსმინო.

როდესაც თვით ზღვაც კი მარტოა,
როდესაც იწყენენ ვერხვები.
მერე რაა თუ მიწა ახლოა,
მე მაინც ცისკენ მაქვს ხელები.

და როცა დუმილი შეწყდება,
მე ხელით ჩემს ცრემლებს მოგიტან.
მარტო ვარ ...
თავზარი მეცემა,
აქამდეც სულ მარტო ვყოფილვარ.

/ ჩუმი 'პოეტესა' /