წლები წყალს გაყვა მდინარეს და ოცნებებმაც მიმუხთლეს, რამდენი გზა გამოვიარე, გზად მეგობრებმაც მიმტყუნეს... გული ტკივილით აივსო, იჭვებმა ბუდე დაიდეს, აღარავის არ ენდოო მითხრეს და კარი დაიხშეს. მეც მივხვდი, ბავშვი აღარ ვარ, ხალხი ყოფილა ცბიერი, სულ ამაოა გრძნობები, სულ ამაოა სიტყვები.
მიდის დრო და ვკვდები თითქოს, ვერავისგან ვერ ვგრძნობ სითბოს, ახლა ვგრძნობ მე იმ დროს სიტკბოს და წარსული მიხმობს მიხმობს! ლამაზ გრძნობებს ვხვდები გზად, მოგონებები არს მზად, ის შეგრძნება არის, სად? კავკასიის მწვერვალად!