ახლა უფრო ხშირია მარტოსული დღეები,
ჩემი გული და სისხლი პოეზიას დარჩება,
პოეზიის საღამოს გავმართავდი ქუჩაში,
მახსოვს ჩემი ქალაქი მისი ბნელი ქუჩები,
მტკვარი გალაქტიონის,
მარტოსულად რომ მორბის,
მწუხარე და ცოდვილი,
ამდენ ცოდვას ვერ იტევს
მისი ბედი ვინ იცი?
ახლა ვუმზერ მე მთავარეს
დიალოგიც გავმართეთ,
სიცოცხლე რომ მინდოდეს
სიკვდილს არ ვიწამებდი,
ჩემი ნაზი სამშობლო
შავ სამარედ ქცეული,
სადღაც ნისლი ჩამოწვა
სადღაც მთასთან იწვიმა,
ასეთი ღიმილი
თვარევ შენ არ იცოდი,
სიკვდილი რომ მომელის
ვიცი დანამდვილებით,
მარტოობის სიჩუმე
მირღვევს ღამის სიმშვიდეს,
მოგძებნიდი ძვირფასო
მაგრამ
შავი ღამეა..
ჩუმი და უსაშველო.
გიპოვიდი ძვირფასო
მაგრამ...
გზა შენამდე შორია
მარტოობაც არ მტოვებს
ჩემი მეგობარია
ახლა რა ვქნა?
რა მელის?
მარტის სუსხი მაშინებს
დააუნდობლად რომ გვიკლავს
ყველას სულის სიმშვიდეს
მთვარეც თეთრათ ანათებს
თითქოს უკვე მომკვდარა
ნელა გადის დღეები...
მარტოობა ძნელია.