ერთხელ მივწვდი და ვაკოცე
თვალგაოცებულ მთოვარეს,
არცა ცდილობდა გასხლტომას
ჩემს მკლავზე უხმოდ მკრთომარე.

რა სხივი ენთო სახეზე,
მისი სინაზით ვდნებოდი,
თოვლისგან ნაძერწ გრილ სხეულს
ვკოცნიდი, ვეფერებოდი.

ავნი ვარსკვლავნი შორიდან
თქმით ხომ ვერაფერს ამბობდნენ,
თვალს აკვესებდნენ შურითა,
ჩვენს სიხარულზე ჯავრობდნენ.