სინანულს ვითვლი შენს თვალებზე უკვე ბევრია
ავიკოწიწე ლამპიონით სავსე ქუჩები
კიდევ დავითვლი შენი სევდის ყოველ ნაპერწკალს
ოღონდ მომანდე შენი მარწყვის ტკბილი ტუჩები

დამათრო შენმა უვნებელმა სახის ტრფობამ და
შენი გული ხომ ეკლიანი მწარე ვარდია
ისევ ვურეკავ მთვარეს შენი ამბის სათხრობად
ეს ამბავი კი ყურმილის ბოლოს აგდია

და უკვე დროა დავივიწყოთ ამბავი ჩვენი
ეშმას მივანდობ ჩემი გულის თითოულ სუნთქვას
ცხოვრება წინ გაქვს მარტოობა უნდა გზარავდეს
თუმცა შენიცი ვის როგორი სურვილი უდგას...