აბობენ ყვავილს ჩვევია ხმობა,
მე კი ვეჩვევი შენით თრობას,
ვაგრძელებ ღამეებს შენზე ფიქრებით,
და ვახტავ შენს პორტრეტს შავ-თეთრი ფანქრებით,

უფერულობით უბრალოებით,
ვცდილობ ავხწერო აღუწრელი,
ქალი რომელიც ასე მაწუხებს,
მაბრუებს და მის მახეში
მახვევს,

მაბნევს და მის მკლავებში მაქცევს,
მეც
მევორჩილები მის ყველა სასჯელს,
ყველა განაჩენს და ყველა შენიშვნას,
და ვარძელებ უაზრო ლექსების წერას.